بازآفرینی منظر طبیعی-تاریخی زیرساخت‌های سبز شهری بر اساس دو مدل پیوستگی و جاذبه، نمونه موردمطالعه منطقه 3 اصفهان

کلان‌شهرهای کنونی فاصله زیادی با شاخص‌های پایداری دارند و توازنی در بین شبکه‌های شهری و شبکه‌های اکولوژیک آن‌ها مشاهده نمی‌شود و با پیشرفت بافت‌های شهری بر الگوهای طبیعی آسیب‌پذیر، نیاز به وجود طبیعت، بیشتر نمایان می‌گردد. در پژوهش‌های پیشین با دیدگاه‌های صرفاً محیطی یا مدل‌های کیفی یا کمی هرکدام به‌صورت جداگانه، به برنامه‌ریزی زیرساخت‌های سبز پرداخته‌شده است؛ در پژوهش حاضر به تلفیق دو روش کیفی و کمی awop model و gravity model و تطبیق آن‌ها با استراتژی‌های بازآفرینی مناظر طبیعی – تاریخی منطقه سه شهر اصفهان پرداخته شد. منطقه مورد نظر دارای بافت بسیار متراکم و فرسوده بوده که دارای معضلات محیطی، اجتماعی و منظرین بسیار است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد بهترین الگوی شبکه زیر ساخت های سبز در این منطقه شهری که امکان توسعه زیرساخت‌های سبز در آن تقریباً غیر ممکن به نظر می‌رسید، از حاصل ترکیب ماتریس سلسله مراتبی و بکمن امکان پذیر است و ضمن ایجاد پایداری منجر به بازآفرینی عناصر ساختاری طبیعی – تاریخی پرارزش محدوده در قالب‌های جدید با حفظ هویت گذشته، که هدف پژوهش پیش رو است نیز خواهد شد. شیوهٔ مورد نظر قابل‌تعمیم به منظر سایر مناطق شهر اصفهان و هم چنین شهرهای دیگر با شرایط مشابه نمونه آزمونه خواهد بود.