جهانبینی اسلامی، توسعه پایدار و شهرهای بیابانی ایران

مقاله حاضر سه موضوع بنیادین مرتبط با فعالیتهای انسان در دنیای معاصر جهانبینی ، توسعه پایدار وشهر را در مورد ایران با ویژگیهای خاص خود جهانبینی اسلامی ، توسعه پایدار و شهرهای بیابانی به طور اجمال مورد بررسی قرار داده و وجوه اشتراک وارتباط آنها را معرفی نموده است . جهانبینی اسلامی به عنوان بستر و فضای فعالیت مسلمین ، نظریه توسعه پایدار به عنوان یکی از نظریات مطرح و شهرهای بیابانی ایران به عنوان یکی از بارزترین ساخته های انسان که ضمن تاثیر پذیری از جهانبینی اسلامی پاسخگوی اصول توسعه پایدار نیز بوده اند ، به بحث گذارده شده اند . نگاهی به بافتهای تاریخی و معماری شهرهای بیابانی ایران نشان می دهد که ساکنان این مناطق یکی از بارزترین وجوه شناسایی قوانین حاکم بر عالم وجود و طبیعیت را منبعث از جهانبینی اسلامی می باشد در جهت ایجاد محیطی پایدار و مناسب زندگی انسان ، تجلی کالبدی بخشیده اند . این شهرها اصول و روشهایی را بکار گرفته بود که نه تنها تخریب و ضایعه ای را بر محیط تحمیل نمی کردند ، بلکه همواره به عنوان عامل کمال بخشیدن به ماده نیز ایفای نقش می نمودند . به عبارت دیگر اصول شکل دهنده این شهرها نه تنها پاسخگوی نیازهای انسان بودند ، بلکه فراتر از آن جهت رشد و تعالی او نیز ایفای نقش می نمود . با اتکا به تجربیات ساکنین شهرهای بیابانی ایران مقاله حاضر سعی در شناسایی آن دسته از اصولی خواهد نمود که اولا از فرهنگ و باورهای مردم نشات گرفته اند و ثانیا در دوران معاصر و در راستای تجلی توسعه پایدار نیز قابل استفاده و بهره گیری می باشند .