چارچوب سنجش و ارزیابی وضعیت مناطق استانی ایران از منظر مفهوم اقتصاد سبز

تداوم رویکردهای مرسوم و یک‌سویه‌ی رشدوتوسعه در دهه‌های‌اخیر، مبتنی بر مدل‌های اقتصادیِ هزینه-فایده و حسابداری‌های‌مالی، نگرانی‌های جهانی شدیدی را در سرتاسر جهان برانگیخته‌است. این الگوها، گرچه باعث ارتقاء شاخص‌های رشدوتولید ثروت شده‌اند، اما عمدتاً به تنزل و افت محیط زیست، افزایش آلودگی‌ها، تخریب و زوال منابع محیطی، توزیع نابرابر ثروت و در نتیجه ناپایداری‌توسعه در کشورها و مناطق منجر شده‌اند. در راستای تحقق‌ و عملیاتی‌سازی رویکردهای پایدار توسعه در سال‌های اخیر انگاشت ‌اقتصاد سبز، به‌مثابه اقتصادی سازگار با محیط‌ زیست، کم‌کربن ‌و با انتشار پایین، به جریان اصلی گفتمان توسعه‌ و اقتصاد تبدیل ‌شده و مدل‌های عملیاتی متعددی نیز جهت سنجش وضعیت و ارزیابی عملکرد کشورها و مناطق در راستای این هدف پیشنهاد شده ‌است. با اعتقاد به کاستی روش‌های ‌مرسومِ ارزیابی و رتبه‌بندی در سنجش قیاسی وضعیت مناطق، در این پژوهش از روش‌شناسی‌ پویا و چندجزئی نوینی برمبنایتحلیل ‌گونه‌‌شناسی در چارچوب روش تحلیل (فشار وضعیت پاسخ psr) استفاده ‌شده ‌است. در این‌رابطه، با نیت پرداختن به موضوع اصلی آسیب‌شناسی وضعیت‌ و جایگاه مناطق‌ استانی‌ ایران برحسب انگاشت اقتصاد سبز، هدفِ تدوین چارچوب مناسب سنجش و ارزیابی وضعیت قیاسی مناطق‌ استانی برحسب انگاشت اقتصاد سبز در دستور کار قرار گرفته‌است. به‌عنوان برون‌داد پژوهش، مناطق به شش‌گونه مناطق ‌ابتدایی (توسعه‌نیافته)، مناطق‌ناپایدار، مناطق‌دارای رشد لجام‌ گسیخته، مناطق‌ حفاظتی ‌و ‌توزیعی، مناطق درحال گذار به‌سوی اقتصاد ‌سبز و مناطق دارای اقتصاد سبز طبقه‌بندی‌شده ودر نهایت‌و متناسب با جایگاه هر منطقه چهار رویکرد حفاظت‌ مطلق/پیش‌گیری، پیشایندی‌ یا‌ ترمیمی، پایداری ‌و نوآوری‌ اکولوژیک پیشنهاد شد.