بررسی، ارزیابی و تدوین تاب آوری کاربری اراضی شهری بر پایه رویکرد توسعه پایدار (نمونه موردی: منطقه‌ی 1 تهران)

کلان شهرها، محل تراکم بالای جمعیت و پدیده‌های انسان‌ساخت هستند. در صورت وقوع سیل و زلزله در کلان شهرها و نبود آمادگی برای مقابله با این بلایای طبیعی، احتمال بروز خسارات جانی و مالی بالا می رود. به منظور جلوگیری ازاین امر، استفاده از رویکردتاب‌آوری کاربری اراضی شهری از اهمیت و ضرورت دو چندانی برخوردار می گردد. هدف کلی از پژوهش حاضر، بدست آوردن عوامل تاثیرگذار در میزان تا‌ب‌آوری کاربری اراضی شهری با رویکرد توسعه پایدار و تعیین میزان اهمیت نقش هر یک ازمعیارهای تاب‌آوری و بررسی آن‌ها درمنطقه‌ی 1شهر تهران، که دارای جمعیت زیاد وموقعیت ویژه‌ی زمین‌شناسی است، می‌باشد.روش تحقیق این پژوهش، توصیفی تحلیلی، و ماهیت آن کاربردی است. در این پژوهش، ابتدا مبانی نظری تحقیق از طریق جمع‌آوری اطلاعات و مطالعات اسنادی صورت پذیرفت. در ادامه به منظور بررسی میزان تاب‌آوری کاربری اراضی، معیارهای تا‌ب‌آوری براساس نظرات کارشناسان و بررسی پژوهش‌های قبلی صورت گرفته، تعیین گردید. سپس به کمک 15 نفر از اعضای متخصص که در حوزه‌ی برنامه‌ریزی محیط زیست، برنامه‌ریزی شهری، برنامه‌ریزی روستایی و شهرسازی تخصص داشته‌اند، مقایسات زوجی شاخص‌ها صورت پذیرفته است. همچنین به منظور ارزیابی و بررسی نهایی میزان تاب‌آوری، از روش fahp، سیستم اطلاعات جغرافیایی(gis) و idrisi، topsis و swotبهره گرفته شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که میانگین تاب آوری ساختاری کالبدی، ساختاری -طبیعی، اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی به ترتیب0/53، 0/78، 0/48 و 0/69 است. درنهایت ارزیابی ها در کل منطق 1 نشان داد که میانگین تاب آوری این منطقه حدود 0/61 است. که نشان می دهد این منطقه در حد متوسطی از تاب آوری قرار دارد.