تبیین وضعیت سیاست خارجی ایران و نقش وزیران امور خارجه(39- 1336ش/60- 1957م)

هدف :هدف ازپژوهش حاضر بررسی سیاست خارجی ایران ونقش وزیران امورخارجه در سال ها (1336 -1339ش ./ 60-1957 م) بوده است.روش شناسی: مقاله حاضرباروش توصیفی -تحلیلی وبر پایه منابع کتابخانه ای آرشیوی به تعیین وضیعت سیاست خارجی ایران ونقش وزیران امور خارجه در سالهای(1336-1339 ش./ 1957-1960 م.) می ‌پردازد. یافته ها ونتایج: یافته های پژوهش حاضر نشان می دهد که وزیران امورخارجه در این دوره نقش موثری درسیاست خارجی ایران نداشتند، چرا که حلقه اصلی سیاست گذاری ها در دست شخص محمدرضا شاه پهلوی متمرکز بود. هسته اصلی سیاست گذاری های ایران در بعد سیاست خارجی ، حفظ نظام حکومتی ونه حفظ منافع ملی بود. دولت ایران، اگردراین دوران «سیاست بی طرفی‌» را اتخاذ‌‌ می‌کرد.می توانست از تضاد ودرگیری میان دو بلوک شرق وغرب استفاده کند و کشور را در گیر جنگ سرد دو ابر قدرت آمریکا وشوروی نکند؛ اما نه تنها دولت ایران سیاست« بی طرفی» را در پیش نگرفت، بلکه از دسته بندی های نظامی همراه با آمریکا وبلوک غرب شرکت کرد که به نقش دست نشاندگی آن به کشورها بیگانه افزود وتاثیر منفی آن تا سالیان بعد در ایران باقی ماند.