نسخه شناختِ محامد حیدریّه برمبنای نقد متن شناختی با رویکرد درون متنی و برون متنی

هدف: پژوهش حاضر بر آن است تا با نقد اثری کمتر شناخته‌ شده به نام محامد حیدریه بر مبنای رویکرد نقد متنی و روش تحلیل کیفی، الگوی شناخت‌نامه تحلیلیِ اثر را ترسیم نماید. مطابق این الگو، متن مورد بحث از حیث شناسنامه متن‌شناختی، نقد منابع، روش تصحیح مرتبط با هویت نسخه‌شناختی، تحلیل محتوا و از حیث سبک زبانی ادبی نثر مولف در سطوح سه‌گانه واژگانی، نحوی و بلاغی بررسی شده است. روش ‌شناسی: در این مقاله برای تهیه شناخت‌نامه تحلیلی محامد حیدریه با رویکرد نقد متنیِ مبتنی بر شناخت اثر در دو سطح «درون‌متن» و «برون‌متن»، از روش تحلیل لایه‌ای متن استفاده شده است. یافته‌ ها: نظریه‌ پردازان علوم زبان ‌شناسی، امروزه دیگر زبان را توده ای از آواها و نشانه‌ های بی‌ نظم نمی‌ دانند؛ بلکه به زعم ایشان، زبان شبکه ‌ای نظام ‌مند از سطوح به ‌هم ‌وابسته‌ ای است که برونداد هر سطح زبانی، دروندادی برای سطح دیگر است. از دریچه این نوع نگاه، در عملیات تصحیح، وجود نقشه سبکی از یک متن، ذوق و اجتهاد مصحح را جایگزین استدلال‌های سبکی برای برتری واریانت نزدیک به سبک «نسخه مادر» می‌کند و به نقد متنی، چهارچوب نظری می‌بخشد. نتیجه‌ گیری: محامد حیدریه اثر ارزشمندی به نثر است که توسط محمدصادق خان اختر با قلمی فاخر و پندآموز تالیف شده و به پادشاه شهر اَوَده یعنی غازی ‌الدین حیدر تقدیم می‌گردد و در جایگاه یک متن ادبی تاریخی با رویکردی تعلیمی از یک شاعر شیعی و یکی از آثار برجای ‌مانده از روزگارِ اقتدار زبان فارسی در هند، دارای اهمیت فراوان و ارزش زبانی سبکی بسیاری است.

The Recognition of Version of Mahamede Heydariyeh on the basis of Cognitive Textual Criticism with an InText and OutofContext Approach

Objective: The present study seeks to draw a pattern of analytic recognition with a less wellknown critique of the work of Mahamede Heydariyeh based on the textual criticism approach and qualitative analysis method. Based on this model, the text in question has been examined in terms of linguistic description, resource critique, methodological correction, content analysis, and in terms of linguisticliterary style of the author’s prose at three lexical, syntactic, and rhetorical levels.Methodology: In this paper, layerbylayer textual analysis is used to provide an analytical recognition of Mohammad Heydariyeh’s textual criticism based on the recognition of work in two levels: intext and intext. In this research, the textual role, the method of correction and the analytic cognition of the text will be examined by looking at the interaction of each section with the other. Next, Mohammad Heydariyeh, as a work that has not yet been edited and published, from the point of view of linguistic texts, resource criticism, correction method, content analysis, authorprose linguisticliterary analysis, in triple lexical, syntactic, and rhetorical levels.Findings: Linguistic scholars today no longer regard language as a collection of disordered sounds and signs; rather, they believe that language is a regular network of interconnected levels that outside of each language level is an outlet for another. From this point of view, in the correction operation, the existence of a light map of the text replaces the correct arguments for the variant’s superiority to the variant approach to the mother version style and gives the textual critique a theoretical framework. From the perspective of proofreading, looking at the comparative critique of surviving versions and replacing consciousness with reasoning and explaining the priority of recording and editing with the original method is the best correction strategy.Conclusion: Mahamede Heydariyeh’s book is a valuable work of prose, written by Mohammad Sadiq Khan Akhtar with a magnificent pen and dedicated to the king of Awadeh city GhazialDin Haidar. The surviving works of the Persian language authority in India are of great importance and have a great linguisticstylistic value. In his book, he mentions many of the great scholars of science, culture, literature, and the arts and provides information and information about them. He has also narrated stories of some rare wonders. The existence of this book and other similar texts indicates that the scientific language prevailing in the eastern subcontinent, especially in the Shiite regions of India, was explicit Persian.