اثر تامین مالی در دراز مدت بر رشد و توسعه اقتصادی در ایران

دستیابی به رشد و در پی آن توسعه اقتصادی از جمله خواسته های همه ملتها و حکومتها به شمار می رود . این خواسته در کشورهای جهان سوم ، که میان خود و کشورهای توسعه یافته شکاف چشمگیری احساس می کنند ، به مراتب بیشتر است .کشورهای در حال توسعه همواره کوشیده اند تا بر خلاف روند رویدادهایی که در جهان پیشرفتهایی را در پی داشت ، با پیروی از برخی نظریه های مطرح در جوامع پیشرفته ، از راهی میان بر به این هدف دست یابند. بنابراین ، این پرسش به میان می آید که باید از کدام نظریه پیروری کرد تا بتوان در مدت زمانی کوتاه به خواسته های خود رسید ؟ کشورهای در حال توسعه برای یافتن پاسخی به این پرسش و بر اساس هدفهای خود ، روشهای گوناگونی را برگزیده و بر مبنای آن عمل کرده اند . تجربه های شکست و موفقیت آنها پس از گذشت سهه سده از وقوع انقلاب صنعتی نشان می دهد که دستیابی به رشد و توسعه اقتصادی نیازمند ایجاد برخی ساز و کارهای خاص در عرصه های اجتماعی ، فرهنگی و اقتصادی است . بازار های ملی قدرتمند از جمله این ساز و کار های خاص در عرصه اقتصادی به شمار می آید . داشتن بازارهای مالی قدرتمند به نوبه خود ،وجود نهادهای مالی قدرتمند را دراین عرصه می طلبد . با توجه به مطلب پیشگفته ، در این مقاله ، بیشتر نهادهای مالی در ایران (بین سالهای 135-77 ) و آثاری که این نهادها از راه تامین مالی بخش حقیقی اقتصاد بر رشد و توسعه اقتصادی ممکنن است داشته باشند، بررسی و مطالعه شده و در نهایت ، معرفی و برآورد الگوی به کاررفته انجام گرفته است که با نتیجه گیری ، به آن پایان داده می شود .