ارتباطات بین بخش و هدفگذاری افزایش اشتغال کشور

با بررسی روابط بین بخشی میتوان گفت که برای جهش اقتصاد کشور باید بخشهای شیشه ، سیمان ، معدن ،‌ کانی،‌ غیر فلزی ،‌ فولاد، شیمیایی ، چوب ، مس ‌آب و برق فعالیت بیشتری کنند . سهم زیادی از تولیدات بخشهای ماشین آلات ، فولاد و شیمیایی وارداتی است و سهم واردات واسطه ای بخشهای آلومینیوم ، شیمیایی ، فولاد و ماشین آلات از تولیدات آنها بیش در سایر بخشهاست . نیاز بخشهای الومینیوم ، صنایع غذایی و فولاد به محصولات واسطه ای سایر بخشهای بیش از آنهای دیگر است و این بخشها را می توان پیشرو و موتور محرکه اقتصاد قلمداد کرد . بخشهای شیمیایی ، کشاورزی و خدمات بیشترین داده ها را برای بخشهای دیگر فراهم میکند .قدرت انتشار بخش صنایع غذایی پس از خذف تاثیر واردات از همه بخشها بیشتر است . همچنین بخشهای کشاورزی و خدمات ( حمل و نقل ، انبارداری ، ارتباطات و بازرگانی ) پس از حذف تاثیر واردات هنگام افزایش تولید سایر بخشها حساسترند . بر اساس بررسی های مبتنی بر دول داده - ستانده سال 1370 ، بخش کشاورزی تامین کننده کالاهای واسطه ای سایر بخشها و وابستگی آن به تولیدات آن به تولیدات واسطه ای بخشهای دیگر کمتر است .این بخش به عنوان محرک تولید ، پایینتر از میانگین بخشها قرار دارد . رشد آن سبب رشد شدید سایر بخشها نخواهد شد . بخش کشاورزی از لحاظ مبادلات در سطح میانگین بخشها قراردارد . با حذف اثر واردات داسطه ای بخش کشاروزی همچنان تامین کننده مواد واسطه ای داخلی بخشهای دیگر باقی خواهند ماند. بخش کشاورزی پس از بخش خدمات موسسات مالی ، بانک و بیمه می تواند درایجاد اشتغال جدید در کشور بیشترین اثر را داشته باشد .برای رفع تنگناهای بیکاری باید تقاضای نهایی این بخش را افزایش داد .برای ایجاد یک میلیون شغل جدید تقاضای نهایی بخش کشاورزی باید به میزان 20 هزار میلیارد ریال یا 16% افزایش یابد .چنانچه صادرات کالاهای کشاورزی حدود 3/2 میلیارد ریال افزایش یابد یک میلیون شغل جدید در اقتصاد کشور ایجاد می شود .