بررسی حمایت کشورهای عضو. OECD و ایران از بخش کشاورزی

حمایت از بخش کشاورزی مقوله ای است که سالها در جهان مورد بحث و توجه قرار گرفته و بویژه اینکه به دلایل متعددی همچون ماهیت بخش کشاورزی ، ریسک بالاتر نسبت به سایر بخشها ،امنیت غذایی و تغذیه همواره نسبت به سایر بخشهای اقتصادی بیشتر در کانون توجه دولتها قرار داشته است . بررسی ها نشان می دهد که به طور کلی اخلال در قیمت محصولات کشاورزی در جهان به دو صورت شکل می گیرد : یکی از طریق حمایتهای متنوع از تولید کنندگان محصولات کشاورزی و دیگری از طریق حمایتهای گسترده صادراتی . در سال 2003 حمایت از تولیدکنندگان کشاورزی در بین کورهای عضو oecd بر حسب شاخص حمایت از تولیدکننده pse‌برابر با 32% دریافتی ناخالص مزارع است که اندکی بیشتر از مقدار سال 2002 و کمتر ز رقم 37 % سال مبنا ( 88-1986) می باشد . سهم انواع حمایتهای اخلا ل آور ،‌اعم از تولیدی و تجاری از 90% در سال 88-1986حدود 75% در سالهای 2001-2003 کاهش پیدا کرده است . اساسا این سیاستها در جهت هدفهای معین یا تولید کنندگان و گروههای ذینفع هدفمند شده است. سیاستهای حمایتی اتخاذ شده دراین کشورها موجب تحمل هزینه های غیرضروری بر مصرف کننده داخلی و مالیات دهندگان و همچنین فشار بر محیط زیست و تولیدکنندگان محصولات کشاروزی در کشورهای در حال توسعه شده است در حالی که این سیاستها درایران اغلب به صورت پراکنده و غیر هدفمند و محدود بوده است . این مقاله از طریق مطالعات کتابخانه ای و جستجو در شبکه اینترنت بر آن است تا جدیدترین سیاستهای کشاورزی کشورهای پیشرفته را با نحوه حمایت از محصولات کشاورزی در کشور ایران مورد مقایسه قرار داده تا ضمن شفاف شدن موضوع بر لزوم بازنگری در روشهای حمایتی موجود و استفاده از ابزارهای جدی حمایتی تاکید شود .