ترسیم الگوی روش‌شناختیِ مطالعه دینی بر مبنای مفهوم‌شناسیِ «روی‌آورد»، «روش» و «پارادایم»

«روی‌آورد»، «روش» و «پارادایم» اصطلاحاتی هستند که از فلسفه علم واردِ روش‌شناسیِ دین‌پژوهی شده‌اند. عدم توجه به مفهوم‌شناسی، مصداق‌یابی و حتی ترجمه این واژگان، موجب نوعی آشفتگی در روش‌شناسی دین‌پژوهی گشته است؛ به‏نحوی که این تعابیر گاه به صورت مترادف، گاه با معانی مختلف و گاه به جای یکدیگر به کار رفته‌اند. به منظور رفعِ این نقیصه روش‌شناختی، لازم است مفهوم‌شناسیِ دقیقی از این واژگان صورت گرفته، با ترسیم الگویِ روش‌شناختیِ مناسبی، جایگاه هر یک از این مفاهیم در گستره دین‌پژوهی تبیین گردد. میانِ پارادایم‌ها، روی‌آوردها و روش‌ها در گستره دین‌پژوهی بر خلاف علوم تجربی نوعی هم‌کُنشی برقرار است. پارادایم، روی‌آوردها و روشهای شایسته و بایسته را در دین‌پژوهی تعیین می‌کند. از سوی دیگر شناخت پارادایم متوقّف بر شناختِ روی‌آوردها و روش‌هاست. همین امر موجب می‌شود مسئله واحد در پارادایم‌های مختلف، پاسخ‌های گوناگون یابد. روی‌آوردها و روش‌های دینی نیز در ارتباطی پویا و تعاملی زایا عمل می‌کنند و هر روی‌آوردی روش‌های خاصِ خود را می‌طلبد. هر پارادایمی روی‌آوردهای مناسبِ خود را می‌طلبد و هر روی‌آوردی، روش‌های خاص خود را می‌جوید.