تعطیل در عرفان اسلامی

چکیدهتعطیل نزد عرفا اهمیت ویژه‌ای دارد، به گونه‌ای که در توصیفات آنها از حق‌تعالی به عنوان موضوع عرفان مانند: غیب الغیوب، باطن مطلق و مجهول مطلق، حضور مستقیم و بارز دارد؛ گویی در نخستین گام، عرفان نظری با تعطیل سر و کار دارد. در اصطلاح، تعطیل عبارت است از عدم امکان شناخت حق‌تعالی. تعطیل به دو روی یک سکه می‌ماند که یکی، سلب و نفی معرفت است و دیگری، اثبات غایت معرفت؛ اولی مدلول مطابقی است و دومی، مدلول التزامی. رسش به تعطیل، شناخت غایت معرفت را آشکار می‌سازد. بنابراین تعطیل در واقع، مسیله شناسایی مرزی میان دو معنای ملازم همدیگر است: معنای سلبی (امتناع شناخت) و معنای ایجابی (امکان شناخت). نگارندگان در این پژوهش، با رویکرد معرفت‌شناختی و روش توصیفی ـ تحلیلی، به ساحت‌های مختلف تعطیل پرداخته و آشکار می‌سازند که تعداد و تعدد ادله شرعی، عقلی و کشفی، عنایت ویژه عرفا به مسیله تعطیل را نشان می‌دهد و بر اساس آنها، مجاری و مراتب تعطیل نیز شناسایی می‌شوند. در نهایت، تلاش بر این است تا با استخراج مجموعه‌ای از مبانی و احکام، تعطیل بصورت یک نظریه سازماندهی گردد.