خوددوستی و مقایسه آن با خودگروی

خوددوستی نظریه‌ای هنجاری (normative theory) است که در صدد ارایه اصول اخلاقی بسیار کلی بوده، مبنای اخلاقی برای کلیه رفتارهای انسان محسوب می‌شود. از نظر این نوشتار، آنچه از آموزه‌های اسلام و اندیشمندان مسلمان استفاده می‌شود، این است که همه انسان‌ها دارای غریزه‌ای به نام خوددوستی [حب ذات] هستند و رفتارهای اختیاری خود را براساس آن انجام می‌دهد. از آنجاکه ذات انسان، پاک و زلال و دارای استعدادها و آرمان‌های معقول و برپایه فطرت الاهی و در راستای سعادت حقیقی وی سرشته شده است، رفتارهای مطابق با خوددوستی، خوب است و باید چنین عمل کرد و رفتارهای خلاف آن، بد است و نباید انجام گیرد.نظریه خوددوستی با وجود شباهت ظاهری به «خودگروی اخلاقی» به لحاظ مبانی هستی‌شناختی، انسان‌شناختی و معرفت‌شناختی با آن اختلاف جدّی دارد و لذا ایرادهایی از قبیل: ناسازگار با رفتارهای نوع‌دوستانه، ایثار، مهر مادری، عبادت عارفانه و ... که بر نظریه «خودگروی اخلاقی» وارد است، در این نظریه قابل پاسخ‌گویی است.