ایده نجات در ابن عربی و ارتباط آن با مسئله دیگری

«دیگری» در فلسفه معاصر به عنوان مسئله ای مستقل و دارای اهمیت هستی شناختی و معرفت شناختی مطرح گردیده است و برخی اندیشمندان قرن بیستم هر یک با رویکردی خاص بدان پرداخته اند. این موضوع نزد ابن عربی به عنوان مسئله ای مستقل مطرح نبوده است؛ لکن  با بررسی آرای او می توان به دیدگاهش در این زمینه دست یافت. ایده نجات و عدم خلود نزد ابن عربی معلول نگرش خاص او به سعادت، شقاوت، طاعت و معصیت است. شقاوت تنها متوجه فعل انسان است و حقیقت او را در بر نمی گیرد. نهی از گمان بد و تفتیش باطن دیگران، نوع مراوده بین انسان‌ها را تحت تاثیر قرار می دهد و نگاه شمول‌گرایانه به سعادت، تنش های حاصل از برتری طلبی های فردی قومیِ ناشی از اندیشه انحصار نجات را به حداقل می رساند.

The Idea of Rescue for Ibn AlArabi and It’s Relation with the Issue of the “Other”

The issue of the other is an independent issue in contemporary philosophy, which has ontological and epistemological importance. Some twentycentury scholars have a special approach to this topic. Ibn Arabi did not discuss this topic separately, but we can discover his idea in this regard by studying his views.Ibn Arabi’s idea of rescue and not being Khalid (remaining in hell/heaven forever) is the result of his view regarding felicity, misery, obedience and sinfulness. Misery is concerned with human’s act and not his reality. Prohibiting bad suspicion and inquisition of the others, effects human’s relationship with the others and minimizes the inclusivistic view of felicity and the tensions resulted from personaltribal desires for superiority which are themselves a result of the idea of exclusive rescue.