بازخوانی آموزه فطرت با توجه به ژنوم انسانی

فطرت از آموزه‎های مصرّح قرآن کریم است که اشاره به آفرینش خاص و متمایز و ممتاز آدمی دارد. این سرشت مشترک انسانی در طول تاریخ تفکر اعم از دینی و غیردینی مورد توجه و اندیشه‎ورزی متفکران بوده است. در عین حال هر قدر دانش و پژوهش‎های انسان‎شناسی دانشمندان پیش رفته اگرچه پشتوانه قرآنی و روایی نیز آن را تقویت کرده است به نظر می‎رسد هنوز فرایند و مکانیسمی که شکل‎گیری فطرت مشترک انسانی را به‎گونه‎ای تبیین نماید که نظریات علمی و دینی را به یکدیگر مقرون سازد، ارائه نگشته است. نوشتار پیش رو کوشش کرده است تصویری عقلی علمی از فطرت ارائه دهد که با مبانی حکمی و روایی و قوانین علمی ژنتیک سازگار باشد. از ارزیابی نسبت‌های مختلفی که میان فطرت و بعد روحانی و جسمانی آدمی برقرار است، می‌توان تفسیری جامع از فطرت ارائه کرد که سازگار و هماهنگ و مرتبط با بدن و نفس انسان باشد. نسبتی که میان آموزه‎های دینی فطرت و طینت از یک سو و طبیعت آدمی از دیگرسو برقرار است، می‏تواند ما را به احتمال انطباق میان فطرت با ژنوم انسانی نزدیک گرداند.

Refreshing the human fetrat doctrine in light of the achievements of genetic science

Fetrat is one of the most elaborate teachings of the Holy Qur’an, which refers to the special and distinct creation of man. This common human nature has been the subject of thought by thinkers during the history of religious and secular thinking. At the same time, as far as scholars’ knowledge and research on anthropology is concerned, although the Qur’anic and narrative support has also strengthened it, it still seems to be the process and mechanism that manifests the formation of a common human nature in such a way that It does not provide scientific and religious ideas to each other.The present paper tries to present a rationalintellectual picture of fetrat that is compatible with the principles of verdict and validity and the scientific rules of genetics. From the evaluation of the various proportions that exist between the physical and spiritual aspects of man, a comprehensive interpretation of nature can be presented that is consistent and consistent with the human body and soul. The relation between the religious doctrines of fetrat and tinat on the one hand, and the nature of man on the other, can bring us closer to the possibility of adaptation between nature and the human genome.