معنا شناسی اوصاف الهی از دیدگاه علامه طباطبایی

دیدگاه غالب علامه طباطبایی در معناشناسی اوصاف الهی ناظر به قبول معنای مشترک میان اوصاف کمالی خدا و مخلوقات است. مشاهده کمالات در مخلوقات و علت تامه بودن خداوند، لزوم پذیرش قاعده «معطی الشیء لایکون فاقداً له»، تحلیل وجودشناختی خداوند به مثابه واجب‎الوجود، صرف‏الوجود و واجد بساطت محضه و وحدت حقه مقتضی آن است که ذات الهی واجد جهات وجودی و کمالی تمامی موجودات به نحو برتر و شریف‏تر باشد. این اقتضا با تکیه بر نظریه «اشتراک معنوی و تشکیک وجودی» ضمن دلالت بر وحدت معنایی وجود و سایر مفاهیم کمالی میان خالق و مخلوق، اختلاف واقعی آنها را در مصادیق به نحو تشکیکی ارزیابی می‌کند. همچنین بر اساس نظریه روح معنا، معنا بدون دخالت خصوصیات مصادیق از حیثیت عامی که همان غرض و کارکرد ثابت در مسماهای مادی و مجرد لفظ است، حکایت می‌کند. با این حال به رغم پرهیز کلی علامه از معنای شایع تاویل، اقبال او به آن در مواردی، ظاهراً تا حدی از قول وی به وجود مجاز در سخن خداوند حکایت دارد. از این گذشته در معناشناسی اوصاف الهی در اندیشه علامه گاه شاهد آنیم که تعالی و تنزیه خدا از حدود مفاهیم و توصیفات بشری، از بیان‌ناپذیری خداوند نشان دارد.

Semantics of Divine Qualities from the perspective of Allamah Tabatabai

The dominant view of Allamah Tabatabai, in the semantics of Divine Qualities, is to accept the common meaning between the Divine Perfection and the creatures perception. To observe the perfections in creatures and being the adequate cause of God, The necessity to accept the rule given one thing should not be missing,  ontological analysis of God as necessary Existence, pure Being, pure Simple, true Unity is appropriate that the Divine Essence possesses the of existential and perfection modes of all beings, superior and more honest. This requirement is based on the theory of content participation and gradation of existence implies the semantic unity of existence and other concepts of perfection between the creator and the creature and assesses their true difference in the examples in an gradational manner. Also based on the theory of the spirit of meaning, meaning narrates without interfering with the properties of instances of general mood that the same as the fixed motive and function in material named and abstract words. However, in spite of the general avoidance of Allameh of the prevalent meaning of interpretation, apparently his attention to it in some cases, to a certain extent, narrate the metonymy in the God's Speech. In addition, sometimes in the semantics of in the thought of Allameh, the transcendence of God from the limits of human concepts and descriptions manifests God's indeterminacy.