اثر لوواستاتین بر اختلالات شناختی القاء شده توسط تخریب الکتریکی دوطرفه هسته قاعده‌ای مگنوسلولاریس در مدل بیماری آلزایمر در موش صحرایی نر بالغ

سابقه و هدف: استاتین ها، مهارکننده های 3 - هیدروکسی3 - متیل گلوتاریل کوآنزیم a ردوکتاز، به عنوان داروهای پائین آورنده کلسترول مصرف می شوند. شواهد زیادی نشان می دهد که استاتین ها دارای اثرات حفاظت کننده نورونی می باشند. این تحقیق با هدف ارزیابی اثر لوواستاتین بر تخریب دوطرفه هسته قاعده ای مگنوسلولاریس (nucleus basalis magnocellularis; nbm) موش های صحرایی مدل بیماری آلزایمر انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 56 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار به 8 گروه 7 تایی تقسیم شدند. گروه شاهد (دست نخورده)، گروه تخریب nbm (تخریب دوطرفه هسته nbm با القای جریان الکتریکی نیم میلی آمپر به مدت 3 ثانیه)، گروه شاهد تخریب (ورود الکترود به هسته nbm بدون القای جریان الکتریکی)، گروه های تخریب تحت تیمار با لوواستاتین (1، 5، 10 و 20 میلی گرم بر کیلو گرم)، گروه 5 درصدdmso (تخریب nbm + dmso 5%). در آزمون های اکتساب و یادآوری دستگاه ماز شعاعی هشت بازویی، الگوهای ورود به بازوها برای محاسبه خطاهای حافظه کارکردی، خطاهای حافظه مرجع و مدت زمان سپری شده بررسی شد.نتایج: تخریب دوطرفه هسته nbm منجر به کاهش معنی دار حافظه فضایی در آزمون های اکتساب و یادآوری در پارامترهای خطای حافظه کارکردی و مرجع (0/05>p) نسبت به گروه کنترل شد. تزریق لوواستاتین بعد از تخریب nbm پارامترهای خطاهای حافظه فضایی را در دو آزمون اکتساب و یادآوری نسبت به گروه تخریب بهبود بخشید. نتیجه گیری: تخریب الکتریکی nbm منجر به کاهش حافظه فضایی شده و تیمار موش های صحرایی با لوواستاتین بعد از وارد شدن آسیب مغزی اختلال شناختی را بهبود می دهد. به نظر می رسد که لوواستاتین از طریق کاهش فعالیت کولین استیل استراز و افزایش فعالیت استیل کولین ترانسفراز باعث بهبود حافظه فضایی می گردد.