اثر سه ماه تمرین هوازی بر بیان ژن tcf7l2 در بافت پانکراس موش دیابتی شده توسط نیکوتین آمید-استرپتوزوتوسین

سابقه و هدف: تمرین ورزشی منظم به عنوان نوعی درمان غیردارویی در چاقی و دیابت نوع 2 معرفی شده و در عین حال مکانیسم های مولکولی عهده دار سازگاری های ژنتیکی به آن کمتر شناخته شده اند. هدف از مطالعه حاضر تعیین اثر 3 ماه تمرین هوازی بر بیان ژن tcf7l2 در بافت پانکراس و نیم رخ گلیسمیک در موش های صحرایی دیابتی نوع 2 است.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 16 سر موش صحرایی نر ویستار دیابتی شده توسط نیکوتین آمید استرپتوزوتوسین (30 ±220 گرم) به شیوه تصادفی به دو گروه ورزشی (8=n) و کنترل (8=n) تقسیم شدند. گروه ورزشی در یک برنامه تمرینات هوازی 3 ماهه به تعداد 3 جلسه در هفته شرکت نموده و گروه کنترل در هیچ برنامه تمرینی شرکت نداشتند. بیان نسبی ژن tcf7l2 در بافت پانکراس، و گلوکز ناشتا و انسولین سرم در 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی در دو گروه اندازه گیری شد.نتایج: در مقایسه با موش های صحرائی گروه کنترل کاهش معنی داری در سطح گلوکز ناشتا به واسطه مداخله تمرینی در گروه ورزش مشاهده شد (0/001=p). انسولین سرم متعاقب تمرینات هوازی به میزان معنی داری افزایش یافت (0/014=p)، اما بیان نسبی ژن tcf7l2 در بافت پانکراس به واسطه تمرینات هوازی تغییر نکرد (0/876=p).نتیجه گیری: در مجموع می توان گفت تمرینات هوازی طولانی مدت باعث بهبود نیم رخ گلیسیمی و سطح انسولین در موش های صحرایی دیابتی نوع 2 منجر می شود، اما این بهبود را نمی توان به تغییر در بیانtcf7l2 در بافت پانکراس نسبت داد.