موانع دریافت فعال کننده پلاسمینوژن بافتی در بیماران مبتلا به سکته مغزی ایسکمیک

سابقه و هدف: سکته مغزی سومین علت مرگ و اولین علت ناتوانی در جهان می باشد. فعال کننده پلاسمینوژن بافتی از درمان های معدود برای این بیماری است که در حال حاضر در تعداد اندکی از مراکز درمانی در کشور ما مورد استفاده قرار می گیرد. با توجه به عدم استفاده از این دارو در قزوین، این مطالعه به منظور تعیین فراوانی افراد مناسب برای دریافت این دارو و عوامل ممانعت کننده از این امر در بیمارستان بوعلی قزوین انجام گردید. مواد و روش ها: این مطالعه به روش گزارش موارد انجام گردید. تعداد 100 بیمار که با سکته ایسکمیک مغزی در شش ماهه اول سال 1393 به اورژانس بیمارستان بوعلی مراجعه کرده بودند جهت بررسی وجود شرایط دریافت داروی فعال کننده پلاسمینوژن بافتی طبق اطلاعات پرسش نامه مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج: بر اساس اطلاعات به دست آمده 8 نفر (8 درصد) از بیماران مراجعه کننده واجد شرایط دریافت فعال کننده ی پلاسمینوژن بافتی بودند. شایع ترین عامل ممانعت کننده در دریافت دارو مربوط به تاخیر در ویزیت نورولوژیست (75 درصد) بود. مهمترین عوامل بعدی ممانعت کننده از دریافت دارو، تاخیر بیماران در مراجعه به مراکز درمانی (67 درصد)، تاخیر در آماده شدن آزمایشات (46 درصد)، تاخیر در ویزیت پزشک اورزانس (39 درصد)، تاخیر در آماده شدن سی تی اسکن (36 درصد)، مصرف داروهای ضد پلاکت (35 درصد)، و مصرف داروهای ضد انعقاد (26 درصد) بودند.نتیجه گیری: در مجموع می توان گفت به علت وجود عوامل بازدارنده متعدد، درصد کمی از بیماران واجد شرایط دریافت فعال کننده پلاسمینوژن بافتی بودند. مطالعات بیشتری جهت شناخت این عوامل و برطرف کردن آن ها نیاز است.