تاثیر متیل پردنیزولون بر یادگیری و حافظه فضایی در موش های نر بالغ مدل تجربی بیماری آلزایمر

سابقه و هدف: متیل پردنیزولون به عنوان یک گلوکوکورتیکویید مصنوعی، جهت درمان آسیب طناب نخاعی و فعالیت ضد التهابی به-کار می رود. در مطالعه حاضر اثر این دارو بر یادگیری و حافظه موش های صحرایی نر بالغ مدل آلزایمر مورد بررسی قرار گرفته است.مواد و روش ها: موش های صحرایی نر به پنج گروه تقسیم شدند: کنترل؛ تخریب (القا جریان الکتریکی (5/0 میلی آمپر به مدت 3 ثانیه) به طور دوطرفه در هسته nbm (nucleus basalis magnocellularis) جهت ایجاد مدل آلزایمر)؛ شاهد تخریب (ورود الکترود به هسته nbm بدون القا جریان الکتریکی)؛ تخریب+متیل پردنیزولون (تخریب+تزریق متیل پردنیزولون به مقدارmg/kg 30)؛ و تخریب+سالین (تخریب +ml 2/0 سالین). یک هفته بعد، موش های صحرایی به مدت 5 روز با دستگاه ماز y شکل آموزش دیدند. تست حافظه حیوانات یک ماه بعد انجام گرفت. نتایج: آنالیز آماری نشان داد که تخریب دوطرفه هسته nbm در گروه تخریب، یادگیری فضایی را نسبت به گروه کنترل به طور معنی-داری کاهش می دهد (01/0p < ). تزریق متیل پردنیزولون بعد از القا جریان به طور معنی داری یادگیری فضایی را بهبود می دهد (001/0p < ). هم چنین، وارد کردن الکترود به هسته nbm بدون القا جریان الکتریکی نسبت به گروه تخریب، اثری بر یادگیری فضایی ندارد و بین نتایج مربوط به روز پنجم آموزش و تست حافظه یک ماه بعد تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: طبق نتایج به دست آمده می توان متیل پردنیزولون را به عنوان دارویی موثر در بهبود یادگیری در افراد مبتلا به بیماری آلزایمر معرفی کرد.