بررسی تاثیر تاموکسیفن بر رشد پروماستیگوت و آماستیگوت لیشمانیا ماژور در شرایط آزمایشگاهی

سابقه و هدف: درمان لیشمانیازیس جلدی با ترکیبات آنتیموان پنج ظرفیتی به عنوان داروی اصلی محدودیت‎ها، عوارض جانبی و خطر عود مجدد را در پی دارد. به همین دلیل یافتن داروهای جدید و موثر واجد ارزش و اهمیت بالایی است. در پژوهش حاضر اثربخشی داروی تاموکسیفن بر روی رشد پروماستیگوت ها و آماستیگوت های لیشمانیا ماژور در شرایط برون تنی سنجیده شده است.مواد و روش ها :در این مطالعه تجربی، تاثیر غلظت‎های مختلف 1، 50،20،10،5 میکروگرم بر میلی لیتر تاموکسیفن در سه زمان 24، 48 و 72 ساعت بر پروماستیگوت ها و آماستیگوت های لیشمانیا ارزیابی شد و با استفاده از شمارش انگل،ic50 محاسبه گردید. درصد زنده بودن انگل پس از تاثیر تاموکسیفن با روش(mtt) 3-(4,5-dimethylthiazol-2-yl)-2,5-diphenyltetrazolium bromide تعیین شد. نتایج: پس از گذشت 24، 48 و72 ساعت از کشت انگل شمارش تعداد انگل نشان داد که در حضور غلظت های مختلف تاموکسیفن با گذشت زمان تعداد پروماستیگوت ها و آماستیگوت ها کاهش یافت. 24 ساعت پس از کشت، تعداد انگل در گروه کنترل 106×07/1 در هر میلی‎لیتر و این تعداد در غلظت های 1 و 50 میکروگرم تاموکسیفن به ترتیب 106×95/0 و 106×06/0 شمارش شد. ic50 تاموکسیفن ?g/ml 64/2 محاسبه گردید. نتیجه گیری: تاموکسیفن دارای اثرات ضد لیشمانیایی در شرایط برون‎تنی است، لذا تحقیقات بیشتر در زمینه تاثیرات تاموکسیفن در مدل‎های حیوانی پیشنهاد می‎شود.