بررسی اثر مداخلات ورزشی روی عملکرد حرکتی بیماران مبتلا به پارکینسون

سابقه و هدف: بیماری پارکینسون نوعی بیماری دستگاه عصبی مرکزی در کهن سالان می باشد که مشخصه آن سفتی عضلانی پیش-رونده و تدریجی، لرزش و از دست رفتن مهارت های حرکتی است. هدف مقاله مروری حاضر بررسی مطالعات مربوط به مداخلات فعالیت فیزیکی و ورزشی در راستای درمان بیماری پارکینسون ایدیوپاتیک می باشد.مواد و روش ها: مطالعه حاضر به روش مروری با جستجوی نظام مند در پایگاه های medline, google scholar sportdi, pubmed, انجام شد. مقالات منتشر شده طی سال های 1995 تا 2013 که اثر ورزش و حرکت درمانی بر بیماران پارکینسونی را بررسی کرده بودند، انتخاب شدند. سپس، مطالعات در چهار دسته ارزیابی بی ثباتی قامتی، عملکرد تکلیف تعادلی، کیفیت زندگی/ سقوط و راه رفتن دسته بندی و بررسی شدند.نتایج: بیشتر مطالعات با وجود تفاوت های برنامه تمرینی به کار برده شده اثرات مثبتی را علاوه بر درمان های معمول پزشکی بر روی عملکرد حرکتی بیماران مبتلا به پارکینسون گزارش کرده اند.نتیجه گیری: با توجه به اثر بخشی ورزش در بهبود ابعاد مختلف عملکرد حرکتی بیماران پارکینسونی، ضرورت دارد متخصصین بالینی توجه خاصی در به کارگیری حرکت درمانی توام با درمان های تخصصی معطوف داشته و هم چنین در مطالعات آینده به اندازه-گیری های اختصاصی تر و سنجش های خاص بیومکانیکی بپردازند.