ارتباط شاخص‌هایigf1 ،igfbp3 ، bmi و دیسمنوره متعاقب 8 هفته تمرین ترکیبی (مقاومتی و هوازی) در زنان چاق

زمینه و هدف: اختلال در روند ترشح برخی هورمون‌ها و افزایش وزن از عوامل اثرگذار بر دیسمنوره است. با توجه به اهمیت فعالیت ‌بدنی بر پیشگیری و کنترل دیسمنوره، در این پژوهش به ارزیابی ارتباط بین شاخص‌های igf1،igfbp3 ، bmi و دیسمنوره متعاقب 8 هفته تمرین ترکیبی (مقاومتی و هوازی) در زنان چاق پرداخته شد.روش‌ها: در این مطالعه نیمه‌تجربی، 24 زن غیرفعال چاق 25 تا 37 سال، با bmi 30 تا 35 کیلوگرم بر مترمربع، به‌طور تصادفی به دو گروه (12 نفر) تمرین ترکیبی (مقاومتی و هوازی) و کنترل تقسیم شدند. تمرین ترکیبی شامل تمرین مقاومتی با شدت 67 تا 80 درصد قدرت بیشینه و تمرین هوازی با شدت 60 تا 85 درصد ضربان قلب بیشینه، به مدت 8 هفته و 3 روز در هفته انجام گرفت. نمونه‌ خون 24 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین بعد از 12 ساعت ناشتایی اخذ و شاخص‌های igf1 و igfbp3 سنجش شد. شدت علائم جسمانی و روانی دیسمنوره با پرسشنامه استاندارد ارزیابی اختلالات قاعدگی موس (mdq) ارزیابی شد.یافته‌ها: نتایج آزمون همبستگی پیرسون ارتباط معناداری بین سطوح igf1 و igfbp3 در زنان چاق نشان نداد (0/73≤p و 0/05=r) و بین سطوح 1-igf و دیسمنوره ارتباط معناداری ثبت نشد (0/61≤pو 0/07=r). بین سطوح 1-igf وbmi  ارتباط معناداری وجود داشت (0/04≥pو 0/11=r). نتایج آزمون همبستگی پیرسون ارتباط معناداری بین سطوح igfbp3 و دیسمنوره زنان چاق ارایه نکرد (0/52≤pو 0/09=r)، اما بین سطوح bp3-igf و  bmiارتباط معناداری مشاهده شد (0/04≤pو 0/29=r). بین دو شاخص دیسمنوره و bmi زنان چاق نیز ارتباط معناداری گزارش نشد (0/52≤pو 0/09=r).نتیجه‌گیری: با توجه به عدم تفاوت معنادار بین دیسمنوره با شاخص‌هایigf1 ،igfbp3  و bmi بعد از یک تمرین ترکیبی، می‌توان نتیجه گرفت علائم دیسمنوره تحت تاثیر عوامل مختلفی قرار دارد، لذا انجام مطالعات بیشتر پیشنهاد می‌شود.

the relationship between igf1, igfbp3, bmi and dysmenorrhea following eight weeks of combined training (resistance and aerobic) in obese women

background and aim: dysmenorrhea is influenced by hormonal imbalances and weight fluctuations. physical activity plays a crucial role in managing dysmenorrhea. this study aimed to investigate the relationship between igf1, igfbp3, bmi, and dysmenorrhea following eight weeks of combined exercise (resistance and aerobic) in obese women.methods: a quasi-experimental study was conducted on 24 inactive obese women aged 25 to 37 years, having a bmi of 30 to 35 kg/m2. participants were randomly assigned to either a combined exercise group (resistance and aerobic) or a control group. the combined training regimen included resistance exercises at 67-80% of maximum strength and aerobic exercises at 60-85% of maximum heart rate, conducted three days a week for eight weeks. blood samples were collected before and after the training period, and igf1 and igfbp3 levels were measured. dysmenorrhea symptoms were assessed using the menstrual disorders questionnaire (mdq).results: pearson correlation analysis revealed no significant relationship between igf1 and igfbp3 levels in obese women (p≥0.73, r=0.05). there was no significant relationship between igf-1 levels and dysmenorrhea (p≥0.61, r=0.07). a significant relationship was found between igf-1 levels and bmi (p<0.04, r=0.11). igfbp3 levels did not show a significant relationship with dysmenorrhea (p≥0.52, r=0.09), but a significant relationship was observed between igfbp3 levels and bmi (p≥0.04, r=0.29). no significant relationship was found between dysmenorrhea and bmi in obese women (p≥0.52, r=0.09).conclusion: the findings of the present study show no significant difference between dysmenorrhea symptoms and igf1, igfbp3, and bmi indices following the combined exercise. thus, dysmenorrhea appears to be influenced by various factors beyond these parameters. further research is recommended to explore additional contributing factors.