اثر محافظت نورونی مینوسیکلین بر القا فعالیت صرع گونه و تغییرات در شکل پتانسیل عمل ناشی از پنتیلین تترازول در نورون حلزون

مقدمه: صرع یکی از اختلالات نورولوژیک است که 1-2% جمعیت دنیا را تحت تاثیر قرار می‌دهد و حدود 30% از بیماران صرعی نسبت به درمان دارویی مقاوم هستند. بنابراین، نیاز به یافتن دارویی جدید در جهت درمان این بیماری ضروری است. در مطالعه حاضر اثر احتمالی محافظت نورونی مینوسیکلین بر فعالیت شبه صرعی ناشی از پنتیلن تترازول (ptz) مورد ارزیابی قرار گرفت. روش‌ ها: ثبت داخل سلولی تحت شرایط کلمپ جریان از سلولهای f1 حلزون باغی انجام شد. بدنبال کاربرد خارج سلولی مینوسیکلین به تنهایی یا به همراهmm 25 ptz تغییرات در الگوی شلیک و ویژگی‌های پتانسیل عمل مورد بررسی قرار گرفت و نتایج با گروه کنترل و درمان شده با ptz مقایسه گردید. یافته ها: در حضورptz به تنهایی نورونها فعالیت انفجاری و وقایع شبه paroxysmal depolarization shift) pds)- نشان دادند. وقتی ptz بدنبال پیش درمان با مینوسیکلین بکار رفت نه تنها فعالیت انفجاری ایجاد نشد بلکه باعث کاهش فرکانس پتانسیل عمل نیز شد. علاوه بر این، کاربرد مینوسیکلین قبل از ptz تقریباً مانع از بروز برخی از تغییرات ناشی از ptz در شکل پتانسیل عمل شد. نتیجه گیری: یافته ها نشان می‌دهد که مینوسیکلین می‌تواند مانع از بروز فعالیت انفجاری و صرع گونه شود و احتمالاً می‌تواند به عنوان راه درمانی جدید برای صرع در نظر گرفته شود.