بررسی اثر تجویز مکرر مرفین و ترامادول در دوره نوزادی بر رفتار حرکتی موش صحرایی نابالغ

مقدمه: تخریب رفتار و هماهنگی حرکتی از اثرات فرعی درمان اپیوییدی می باشد، تاکنون مطالعات بسیار اندکی در مورد اثر ترامادول بر رفتار حرکتی یا مقایسه اثرات ترامادول بر رفتار حرکتی با یک اپیویید صورت پذیرفت. بنابراین، مطالعه حاضر به بررسی اثرات تزریق مزمن مرفین و ترامادول در نوزادی، بر رفتار حرکتی موش‌های نابالغ می پردازد. روش ها: نوزادان موش صحرایی (56 سر) به طور تصادفی انتخاب و به سه گروه تقسیم شدند. در سن ?- ?? روزه یک گروه سالین و دو گروه دیگر به صورت وابسته به دوز ترامادول و مرفین دریافت کردند. هر گروه در سن 21 روزه، به گروه های کوچکتری تقسیم شد تا در سن 22- 26 بعد از تولد با توجه به نوع گروه دوباره مرفین، ترامادول یا سالین دریافت کنند. نهایتاً، در روز 23 و 26 رفتار حرکتی مورد مطالعه قرار گرفت.یافته ها: در موش‌های 23 روزه ترامادول باعث افزایش دفعات افتادن از روتارود شد p < 0.001))، اما برای گروه های مرفینی تفاوت معنی داری مشاهده نشد. در موش‌های 26 روزه برای گروه های مرفینی وابسته به دوز، افزایش معنی داری مشاهده شد (p < 0.001)، اما ترامادول و مرفین با دوز ثابت تغییری نسبت به گروه کنترل ایجاد نکردند. نتیجه گیری: مرفین به صورت وابسته به دوز در دوزهای انتهایی (mg/kg 15) بر رفتار حرکتی موش‌های نابالغ اختلال ایجاد می‌کند در حالیکه ترامادول وابسته به دوز در دو روز اول ( mg/kg 3، 6) باعث اختلال حرکتی موش‌های نابالغ می‌شود اما نمی‌تواند این توانایی را در طی روزهای دیگر تزریق (تا روز 26) حفظ کند.