بررسی تغییرات دامنه زیرباندهای الکتروانسفالوگرام در حین تشنجات موضعی در مدل صرعی پیلوکارپین

مقدمه: صرع لوب گیجگاهی (tle) شایعترین و مقاومترین صرع در بزرگسالان است. مدل صرعی پیلوکارپین دارای بیشترین شباهت رفتاری، مورفولوژیک و الکتروگرافیک بهtle می باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تغییرات دامنه (بزرگی) زیرباندهای الکتروانسفالوگرام در خلال تشنجات موضعی در موشهای صحرایی صرعی شده با پیلوکارپین بود. تحلیل این تغییرات ممکن است به تشخیص پیش از موعد حملات صرعی کمک کند. روش ها: tle با تزریق داخل صفاقی پیلوکارپین (mg/kg380) ایجاد شد. جهت پیشگیری از عوارض کولینرژیک، نیم ساعت قبل از تجویز پیلوکارپین، اسکوپولامین (1mg/kg) زیرجلدی تزریق می شد. 2 ساعت پس از حمله مداوم صرعی (se)، دیازپام (mg/kg20)، داخل صفاق تجویز می شد تا حملات خاتمه یابند. بوسیله الکترودهای سطحی از موشهای مصروع ثبت الکتروانسفالوگرام گرفته شد. سیگنال به دست آمده با استفاده از تبدیل ویولت دابیشز (daubichies wavelet transform) به زیرباندهای آلفا، بتا، گاما، تتا و دلتا تفکیک شد و پس از محاسبه توان (مربع دامنه) زیرباندها درهنگام تشنجات موضعی و قبل از تشنج در هر موش، میزان تغییر توان بصورت درصد بیان گردید. یافته ها: 65 درصد حیوانات se نشان دادند. 5.4±39.4 دقیقه پس از تزریق پیلوکارپین se ظاهر می شد. تشنجات موضعی 0.4±3.8 روز و تشنجات فراگیر 0.5±7 روز بعد ظاهر شدند. در طی تشنجات موضعی، توان eeg و زیرباندهایش کاهش یافت اما این کاهش از نظر آماری معنی دار نبود. بیشترین میزان کاهش در زیرباندهای بتا و گاما و کمترین میزان کاهش در زیرباندهای آلفا و تتا مشاهده شد. نتیجه گیری: با توجه به پروتکل استفاده شده در این تحقیق به نظر می‌رسد در طی تشنجات موضعی ناشی از پیلوکارپین توان زیرباندهای الکتروانسفالوگرام دستخوش تغییر معنی داری نمی شوند.