اثرات مزمن تمرین استقامتی با شدت متوسط بر علایم درد نروپاتیک در رتهای دیابتی

202690 مقدمه: درد نروپاتیک، نوعی درد مزمن است که در اثر آسیب سلول های عصبی و اختلال در عملکرد سیستم های عصبی و ایمنی ایجاد می شود. بیماری نروپاتی دیابت نیز سندروم های درد گوناگونی نظیر آلودینیا و پردردی را به همراه دارد. بنابراین، هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثرات مزمن فعالیت افزایش یافته به شکل تمرین استقامتی بر درد نروپاتیک در رت های دیابتی شده توسط استرپتوزوسین بود. روش ها: تعداد 28 سر رت صحرایی بالغ نر از نژاد ویستار با محدوده وزنی 8/4±326/3 گرم، به طور تصادفی در چهار گروه قرار گرفتند: دیابت تمرین کرده، دیابت تمرین نکرده، سالم تمرین کرده و سالم تمرین نکرده. جهت القای درد نروپاتیک، پس از 12 ساعت محرومیت از غذا، از روش تزریق درون صفاقی محلول (mg/kg 45 stz)استفاده گردید. 2 هفته پس از تزریق stz، بررسی رفتار درد توسط آزمون‌های آلودینیا مکانیکی و پردردی حرارتی به عمل آمد. سپس پروتکل تمرین استقامتی با شدت متوسط به مدت 6 هفته انجام گردید و 72 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، مجدداً آزمون‌های رفتاری درد به عمل آمدند. یافته‌ها: فعالیت افزایش یافته به شکل تمرین استقامتی با شدت متوسط، موجب بهبود معنی دار آلودینیا مکانیکی و پردردی حرارتی در رت‌ها گردید. همچنین، تمرین کاهش معنی دار سطوح گلوکز خون در گروه دیابت تمرین کرده نسبت به گروه دیابت تمرین نکرده را به همراه داشت. نتیجه گیری: فعالیت افزایش یافته به شکل تمرین استقامتی با شدت متوسط می‌تواند از اثرات مزمن بر بهبود درد نروپاتیک برخوردار باشد. لذا پیشنهاد می‌شود که تمرین استقامتی با شدت متوسط به عنوان یک مداخله درمانی غیر دارویی در حیطه درد نروپاتیک برای بیماران دیابتی که از درد رنج می برند به کار گرفته شود.