تغییر الگوی ثبت خارج سلولی میدانی گره دهلیزی- بطنی و سرعت ضربان بطن‌ها تحت اثر مورفین در مدل فیبریلاسیون دهلیزی قلب جدا شده خرگوش

مقدمه: اندورفین ها در سلول‌های کاردیومیوسیت تولید شده و اثرات مختلفی را در قلب ایجاد می‌کنند. هدف تحقیق حاضر تعیین اثرات مورفین با استفاده از ثبت خارج سلولی میدانی گره دهلیزی-بطنی بر کاهش سرعت ضربانات بطن‌ها در مدل فیبریلاسیون دهلیزی قلب می‌باشد.روش ها: اثرات غلظت‌های مختلف مورفین (10، 20، 50، 100 میکرومولار) با استفاده از پارامترهای ونکه باخ، ریکاوری، ناحیه و هدایت پنهان در حضور پروتکل‌های تحریکی پایه و فیبریلاسیون دهلیزی بصورت تجربی در قلب ایزوله خرگوش بررسی گردید. برای مقایسه داده‌ها بین گروه‌ها از آزمون آنوا دوطرفه استفاده گردید.یافته‌ها: مورفین مهار قابل توجهی در خواص پایه گره دهلیزی- بطنی ایجاد کرد. افزایش معنی دار در شاخص ونکه باخ از 3.9±153.6 به 2.9±169.8 میلی ثانیه (p < 0.05) و زمان تحریک ناپذیری کارکردی از 0/3±156/9 به 3.5±176.4میلی ثانیه در غلظت 100 میکرومولار مورفین دیده شده است (p < 0.05). در طی اجرای پروتکل فیبریلاسیون دهلیزی، مورفین سبب طولانی شدن غیرمعنی دار میانگین فاصله دو ثبت متوالی از دسته هیس، تعداد حذف گره ای و ضربانات پنهان گردید (05 /0 < p).نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که مورفین اثرات وابسته به غلظت در تغییر خواص الکتروفیزیولوژیک گره دهلیزی- بطنی داشته است. مورفین در غلظت‌های پایین، موجب کاهش هدایت گره ای و تحریک ناپذیری آن و در غلظت‌های بالا، موجب افزایش هدایت گره ای بدون تاثیر بر ناحیه پنهان گردیده است که می‌تواند توجیه کننده رفتار غیرقابل پیش بینی قلب در زمان تاکی آریتمی ها باشد.