اثرات حفاظتی سلکوکسیب بر میزان سیتوکین های التهابی و شاخص های بافت بیضه بعد از القای واریکوسل

مقدمه: واریکوسل اتساع پاتولوژیک شبکه وریدی طناب اسپرماتیک می باشد و سلکوکسیب بعنوان مهارکننده آنزیم سیکلواکسیژناز-2 در درمان التهاب های مزمن استفاده می شود از اینرو در این مطالعه به بررسی اثرات سلکوکسیب بر سطح سیتوکین های التهابی، تعداد سلول های سرتولی و اسپرماتوگونیا در بافت بیضه، قطر لوله های منی ساز و شاخص-های اسپرم در موش های نر نابالغ واریکوسل شده پرداختیم. روش‌ ها: تعداد 24 سر موش صحرایی نر نابالغ (100-120 گرم) بطور تصادفی در چهار گروه (شم، واریکوسل، سلکوکسیب و شم سلکوکسیب) گنجانده شدند. گروه شم تحت عمل جراحی شم قرار گرفت و در گروه واریکوسل با بستن ورید کلیوی، واریکوسل القا شد. در گروه سلکوکسیب، بعد از القای واریکوسل، به مدت 5 هفته (13-8) میزان 30 میلی گرم/ کیلوگرم سلکوکسیب بصورت گاواژ تجویز شد. پایان هفته 13 از تمامی موش ها نمونه ی سرم و بافت برای بررسی اثرات سلکوکسیب تهیه شد. بررسی های بافت شناسی با رنگ آمیزی پریودیک اسید شیفت انجام شد. سیتوکین های التهابی با استفاده از کیت الیزا اندازه گیری شدند. شاخص های اسپرم، قطر لوله های منی ساز و شمارش سلول ها انجام شد.یافته ها: سلکوکسیب توانست بطور معناداری غلظت سیتوکین ها را در سرم و بافت بیضه در مقایسه با گروه واریکوسل کاهش دهد (0/05 > p) و سبب افزایش سلول های بافت بیضه، قطر لوله های منی ساز و تحرک اسپرم در مقایسه با گروه واریکوسل 13 هفته شود (0/05 > p).نتیجه گیری: این مطالعه بیان کرد که واریکوسل با افزایش سطح سیتوکین ها و کاهش تعداد سلول ها، قطر لوله ها و کاهش زنده مانی اسپرم باروری را کاهش می دهد و سلکوکسیب با کاهش اثرات تخریبی واریکوسل می تواند در درمان آن موثر باشد.