ارزیابی ارتباط غلظت سرمی هورمون های انسولین ، کورتیزول و رشد با روند بهبودی زخم در موش های صحرایی نر سالم و دیابتی

مقدمه: عوامل متعددی مانند بیماری ها، داروها و عوامل هومورال می توانند بهبودی زخم را به تاخیر انداخته و یا تسریع نمایند. با توجه به اطلاعات محدود در زمینه چگونگی تغییر هورمون ها طی روند بهبودی زخم، در این مطالعه ارتباط سطح هورمون رشد، انسولین و کورتیزول با میزان بهبودی زخم در موش های صحرایی سالم و دیابتی ارزیابی شده است. روش‌ ها: موش های صحرایی نر نژاد ویستار (با وزن 20± 250 گرم) به 3 گروه: کنترل، سالم (غیر دیابتی) و دیابتی (القا شده توسط استرپتوزوتوسین) تقسیم شدند. اندازه زخم ایجاد شده در پشت موش های صحرایی در گروه های سالم و دیابتی در روزهای 0، 7، 14 و 21 اندازه گیری و سطوح هورمون های رشد، انسولین و کورتیزول سرم مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: سرعت بهبودی زخم در گروه سالم نسبت به دیابتی بیشتر بود. انسولین در سرم موش های صحرایی دیابتی نسبت به سالم و کنترل کاهش یافته (p < 0.001) و با روند بهبودی زخم در رت های دیابتی همبستگی نشان داد (p < 0.01) کورتیزول در گروههای سالم و دیابتی طی بهبودی زخم کاهش یافت (p < 0.001) اما همبستگی معنی داری با این فرآیند نشان نداد. هورمون رشد در هیچ یک از گروه ها تغییر قابل ملاحظه ای نداشت و نیز همبستگی قابل ملاحظه ای نشان نداد.نتیجه گیری: کاهش غلظت سرمی هورمون انسولین احتمالا مسیول تاخیر روند بهبودی زخم در دیابتی ها بوده و مکانیسم های درونی با کاهش رهایش کورتیزول فرآیند ترمیم زخم را در شرایط سلامت و دیابت تسهیل می نمایند.