رابطه های تجربی میان بزرگی و برخی پارامترهای گسلش برای زمین لرزه های ایران و ناحیه های مجاور آن

تخمین اندازه‌ی بزرگترین زمین لرزه‌ا‌ی که ممکن است توسط یک گسل مشخص یا چشمه‌ی زمین لرزه رخ دهد، از جمله پارامترهای مهم تاثیرگذار درتحلیل‌خطر زمین لرزه است. یکی از روش‌های تخمین این بزرگی، استفاده از رابطه‌های تجربی بین بزرگی و پارامترهای گسل عامل زمین لرزه است. هدف اصلی این مطالعه ارائه‌ی بهترین روابط تجربی ممکن بین بزرگی و پارامترهای گسل به چند روش رگرسیون مناسب، مبتنی برکاتالوگ گردآوری شده و به روز شده‌ی زمین لرزه‌های منطقه است. برای این منظور، برخی از پارامترهای گسلش از جمله طول شکستگی سطحی، بیشینه جابه‌جایی‌های افقی و قائم و بزرگی‌های m_w و m_s بیشتر از 5/5 گزارششده‌ی دوره‌ی دستگاهی تا پایان سال 2014 میلادی برای زمین لرزه های ایران و نواحی مجاور با دقت گردآوری شده است. برای این منظور، سه مدل رگرسیون sr، isr وor به‌کار گرفته شده است.نشان داده شده است که ضرائب بین بزرگی‌ها و پارامترهای گسل در رابطه‌های حاصل از روش‌های sr و or با خطای کمتری نسبت به روش isr تخمین زده می‌شوند. در عوض، در روابط معکوس، طول شکستگی سطحی و بیشینه جابه‌جایی‌های قائم و افقی برحسب m_w و m_s، ضرائب حاصل ازروش isr با کمترین میزان خطا نسبت به سایر روش‌ها تخمین زده می‌شوند. نتایج حاصل از این مطالعه با رابطه‌های مشابه جهانی مقایسه شده است. به عنوان نمونه، در رابطه‌ی بین m_s و طول شکستگی سطحی، رابطه‌ی میانگین جهانی به کار رفته تا بزرگی حدود 2/7 نسبت به رگرسیون or در این مطالعه، دارای فراتخمین و پس از آن فروتخمین دارد.