ارزیابی سطوح پایداری شهری با استفاده از منطق فازی در سیستم اطلاعات جغرافیایی (نمونه موردی: شهر یزد)

امروزه، وجود مشکلات گسترده شهری، نیاز مبرم به توسعه پایدار شهری را روز به روز نمایان می کند. اما به منظور غلبه بر این مشکلات، لازم است تفاوت سطح توسعه یافتگی شهر از توسعه پایدار را اندازه گیری و راهکارهای جهت بهبود آن ارائه داد. با عنایت به این که رسیدن به توسعه پایدار، رفع نابرابری ها، شکاف و تبعیض در بین همه قسمت های یک شهر و برخورداری از شاخص های توسعه در جهت رسیدن به توسعه متوازن به عنوان الگوی اصلی توسعه و با التزام به پایداری آن امری ضروری می باشد، این پژوهش با هدف اندازه گیری توسعه پایدار در سطح محلات شهری و با استفاده از روش منطق فازی و سیستم اطلاعات جغرافیایی انجام گرفته است؛ بنابراین می توان اذعان نمود که نوع پژوهش از بعد هدف کاربردی توسعه ای و از بعد روش پژوهش توصیفی تحلیلی میباشد. از آنجایی که منطق فازی در قالب سیستم اطلاعات جغرافیایی قابلیت بالایی برای ارزیابی پایداری سیستم های پیچیده و از جمله شهرها دارد، در این راستا بیست و چهار شاخص انتخاب شده برای سنجش پایداری در سطح محلات شهری در شهر یزد، با استفاده از منطق فازی در سیستم اطلاعات جغرافیایی مورد بررسی قرار گرفته اند. نتایج حاصله بیان می کند که با توجه به شاخص های اقتصادی، اجتماعی، فیزیکی و زیست محیطی مورد مطالعه، وضعیت پایداری در محلات قسمت مرکزی شهر و منطقه 2، در وضعیت مناسبتری از نظر برخورداری و دسترسی به مراکز آموزشی، ورزشی و کاربری های تجاری خدماتی می باشد؛ محلات متمایل به حاشیه شهر از نظر شاخص های مورد بررسی در وضعیت پایداری کمتری برخوردار بوده و محلات حاشیه شهر بویژه قسمت های جنوب شرقی و شمالی در وضعیت ناپایداری هستند.