ارزیابی سیاست‌ های دولتی تامین مسکن در مورد گروه‌ های کم‌ درآمد شهری (مطالعه موردی شهر زنجان)

بخش مسکن به عنوان مهم‌ترین بخش توسعه در هر جامعه‌ای شناخته شده است. تامین مسکن کافی و قابل قبول همواره به عنوان مهم‌ترین چالش، برای جمعیت رو به تزاید در کشورهای در حال توسعه بوده و است. و در ایران نیز این مساله از مهم‌ترین چالش‌های دولت‌ها بوده است. هدف این مطالعه شناسایی موارد ضعف و قوت سیاست‌های تامین مسکن، میزان انطباق این سیاست‌ها با ویژگی‌های اقتصادی و اجتماعی گروه‌های کم‌درآمد، بررسی وضعیت تاسیسات زیربنایی و کاربری اراضی در پروژه‌های دولتی و بررسی میزان تاثیر پروژه‌های دولتی در تقلیل حاشیه‌نشینی می‌باشد. از هر دو روش اسنادی و میدانی (پرسشنامه، مشاهده و مصاحبه) جهت جمع آوری اطلاعات و از نرم افزار spss جهت تحلیل و ارزیابی استفاده شده است. جامعه آماری به تعداد 12141 و حجم نمونه مورد بررسی بر اساس روش کوکران 372 واحد مسکونی می‌باشد. برای آزمون پایایی سوالات مطرح شده در پرسشنامه از آلفای کرونباخ استفاده شده که مقدار این آماره آزمون (71/0) دلالت بر پایایی قوی پرسشنامه طراحی شده دارد. یافته‌های پژوهش حاکی از آن است که سیاست‌های دولتی تامین مسکن عنایت کمی به ویژگی‌های اقتصادی و اجتماعی گروه‌های کم درآمد داشته و همین امر در میزان موفقیت آن تاثیرگذار بوده است. با وجود این، سیاست‌های دولتی تامین مسکن نقش مثبتی در کاهش اسکان غیررسمی در فاصله سال‌‌های 2006 1996 در این شهر داشته و در پروژه‌های دولتی تامین مسکن، الگوهای کاربری زمین و تامین نیازهای ساکنین اساسا مناسب و موفق عمل نموده است.