تحلیل تطبیقی مزیت‌های نسبی و نابرابری اشتغال در نقاط شهری خراسان رضوی و نقاط شهری کشور

هدف تحقیق بررسی تحلیلی تطبیقی مزیت‌های نسبی و نابرابری اشتغال میان نواحی شهری کل کشور و نواحی شهری استان خراسان رضوی است. در واقع سوال اصلی این است که فعالیت‌های پایه‌ای و غیرپایه‌ای در بخش‌ها و زیر بخش‌های اقتصادی نواحی شهری کشور و خراسان کدامند؟ با توجه به شرایط جغرافیایی متفاوت مناطق، مزیت‌های نسبی آنها تا چه حد مشابه یا متفاوت از هم می‌باشند؟ رویکرد حاکم بر این تحقیق، رویکردی توصیفیـ تحلیلی است و تاکید اصلی در گردآوری داده‌های تحقیق بر بهره‌گیری از روش‌های اسنادی بوده است. در بخش تحلیل اطلاعات نیز از مدل اقتصاد پایه، تکنیک ضریب مکانی و شاخص‌های نابرابری ویلیامسون و ضریب تغییرات استفاده گردید. یافته‌های حاصل از تحقیق بیانگر این است که بخش کشاورزی در 70 درصد نقاط شهری کشور و 82 درصد نقاط شهری خراسان رضوی دارای مزیت نسبی می‌باشد. در بخش صنعت نقاط شهری کشور نسبت به نقاط شهری خراسان رضوی از مزیت‌های نسبی بالاتری برخوردار بوده‌اند. اما در بخش خدمات نقاط شهری خراسان رضوی نسبت به نقاط شهری کل کشور از مزیت‌های نسبی بالاتری برخوردار بوده‌اند. در بخش فعالیت‌های نامشخص و اظهار نشده نقاط شهری خراسان رضوی نسبت به نقاط شهری کل کشور از مزیت نسبی بالاتری برخوردار بوده است. غلبه فعالیت‌های این بخش، نشان از عدم توانایی بخش‌های رسمی فعالیت برای جذب شاغلان دارد که باعث می‌گردد این شاغلان به ناچار جذب فعالیت‌های نامشخص، غیررسمی و حتی بزهکارانه و غیرقانونی شوند. تحلیل نابرابری اشتغال نشان داد که اولاً مقدار کلی نابرابری در میان مناطق شهری کل کشور نسبت به نقاط شهری خراسان رضوی بسیار بیشتر می‌باشد. ثانیاً روند نابرابری‌ها در بین دو دهه 75-85 در نقاط شهری کشور و استان، نه تنها کاهش نیافته است، بلکه این روند بیشتر نیز گردیده است.