اثر متاپروترنول، یک بتا آدرنرژیک اگونیست، بر رشد، ضریب تبدیل غذایی و ترکیب لاشه بره های ماده ورامینی

اثر بتاآدرنرژیک اگونیست متاپروترنول، بر عملکرد رشد، ترکیب لاشه و مصرف غذای روزانه بره های ماده ورامینی ارزیابی گردید. 30 راس بره ماده به طور تصادفی در یک طرح بلوک کاملا تصادفی، در سه گروه ( تیمار) و دو بلوک ( وزن) قرار گرفتند. جیره غذایی برای تمامی گروه ها مشابه بود( انرژی قابل سوخت وس از 6/2 مگاکالری در کیلوگرم و پروتئین خام 9/14 درصد) و به صورت دسترسی آزاد تغذیه شدند. متاپروترنول به شکل زیر پوستی در سه دوز صفر( شاهد)، 7 و 14( دوز زیاد) میکروگرم به ازای هر کیلوگرم وزن متابولیک تزریق شد. فاصله دو تزریق 10 روز و مدت مصرف آن 60 روز بود. بره ها هر 20 روز یک بار وزن کشی شدند.متاپروترنول تاثیر معنی داری بر افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی داشت(05/0(p<. به طوری که دوز زیاد و شاهد به ترتیب بیشترین و کمترین افزایش وزن روزانه (3/176 و 137 گرم در روز) و بهترین و بدترین ضریب تبدیل غذایی(44/6 و 85/8 ) را داشتند. متاپروترنول تاثیری بر میزان خوراک مصرفی نداشت. اختلاف معنی داری در وزن لاشه گرم،‌لاشه گرم بدون دنبه، بازده لاشه و سطح مقطع ماهیچه راسته وجود داشت(01/0(p<. بیشترین مقادیر مربوط به دوز زیاد متاپروترنول، و کمترین مقادیر مربوط به گروه شاهد بود. وزن چربی داخلی و دنبه در گروه شاهد بیشتر از تیمارهای دیگر بود(01/0(p<. اختلاف معنی داری در آلایش خوراکی و غیر خوراکی(کلیه ها، جگر، قلب، شش ها، پوست و طحال) وجود نداشت. درصد چربی و پروتئین خام لاشه اختلاف معنی داری را در میان گروه ها نشان داد(05/0(p<، که بیشترین درصد چربی در شاهد (56/37 درصد) و کمترین مربوط به دوز زیاد(66/29 درصد)، و در مورد پروتئین خام، کمترین درصد متعلق به گروه شاهد(63/15 درصد) و بیشترین آن مربوط به دوز زیاد (89/18 درصد) بود.