اثر فاصله شکاف از دماغه‌ آبشکن مثلثی بر الگوی فرسایش و رسوب

آبشستگی اطراف سازه های واقع در رودخانه، مهم ترین عامل تخریب این سازه ها است و از این رو روش های مختلفی برای کاهش آن مطالعه شده است. ایجاد شکاف، یکی از این روش ها است که در موقعیت مناسب می تواند با اصلاح الگوی جریان آبشستگی را کنترل کند. در تحقیق حاضر تاثیر استفاده از دو مدل شکاف مستطیلی به موازات وتر در تک آبشکن مثلثی با سطح بازشدگی 10 درصد سطح موثر آبشکن و با نسبت 4= a/b (a و b به ترتیب طول و عرض شکاف) در دو موقعیت یکی نزدیک به بستر (نزدیک به دماغه آبشکن) و دیگری نزدیک به سطح آب (دور از دماغه آبشکن) بر الگوی فرسایش و رسوب اطراف دماغه آبشکن مثلثی در شرایط آب زلال مورد بررسی قرار گرفت. در تمامی آزمایش ها عمق جریان و زاویه نصب آبشکن مثلثی ثابت بوده است. آزمایش ها در شرایط هیدرولیکی متفاوت (اعداد فرود 0.28، 0.3 و 0.32) انجام شد. در نهایت نتایج با آبشکن بدون شکاف (آزمایش های شاهد) مقایسه شد. نتایج این تحقیق نشان داد که شکاف نزدیک به بستر، عملکرد بهتری نسبت به شکاف نزدیک به سطح آب و آزمایش های شاهد در کاهش حداکثر عمق آبشستگی موضعی و ترسیب رسوبات شسته شده نسبت به ساحل خارجی داشته است. میزان درصد کاهش حداکثر عمق آبشستگی موضعی توسط حالت شکاف نزدیک بستر در اعداد فرود 0.28، 0.3 و 0.32 نسبت به آزمایش شاهد به ترتیب 23 درصد، 13 درصد و 24 درصد و نسبت به شکاف نزدیک سطح آب به ترتیب برابر است با 60 درصد، 40 درصد و 32 درصد به دست آمد.