نقش بهینه‌سازی کاربری اراضی بر کاهش پتانسیل فرسایش و رسوب با استفاده از مدل برنامه‌ریزی خطی(مطالعه موردی: حوضه چهل‌گزی سنندج)

بهره برداری مناسب از اراضی کشاورزی و منابع طبیعی موجب کاهش فرسایش خاک و افزایش تولید در حوزه های آبخیز می شود. از طرفی، الگوی کاربری اراضی به واسطه افزایش فعالیت های انسان در زمین به منظور برآورد نیازهای مختلف، در حال تغییر است. یکی از روش های مدیریتی برای رسیدن به پایداری تولید و کاهش فرسایش خاک، بهینه سازی کاربری اراضی است. در این تحقیق با استفاده از مدل برنامه ریزی خطی(سیمپلکس) و سامانه اطلاعات جغرافیایی، به بررسی نتایج حاصل از بهینه سازی کاربری اراضی در حوضه چهل گزی سنندج در سه سناریو شامل وضعیت موجود، وضعیت اعمال مدیریت و وضعیت استاندارد اراضی پرداخته شد. پتانسیل فرسایش با استفاده از مدل mpsiac در اراضی آبی1.65، اراضی دیم 3.31، مرتع 3.64، باغ 1.49 و متوسط حوضه 3.58 تن در هکتار در سال برآورد شد. نتایج تحلیل حساسیت سناریو ها نشان داد که در صورت بهینه سازی کاربری اراضی، پتانسیل فرسایش در وضعیت فعلی0.85 درصد افزایش می یابد؛ ولی در وضعیت اعمال مدیریت اراضی16.92درصد و در وضعیت استاندارد 32 درصد کاهش می یابد. نتایج تحلیل حساسیت در هر سه گزینه نشان داد که تغییر در مساحت اراضی مرتعی بیشترین تاثیر را در تغییرات پتانسیل فرسایش حوضه دارد.