مدیریت حوزه آبخیز از طریق بهینه‌سازی کاربری اراضی با استفاده از رویکردهای بهینه‌سازی ریاضی و مکانی

امروزه دخالت های انسان در منابع طبیعی سبب از بین رفتن این منابع و منجر به وقوع سیلاب های مخرب، فرسایش خاک و آسیب های گوناگون زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی شده است. همچنین رشد روزافزون جمعیت و تغییر اقلیم باعث تشدید این تخریب ها شده و در نتیجه انجام مدیریت و برنامه ریزی از طریق بهینه سازی کاربری اراضی برای استفاده صحیح، حفظ، و احیاء این منابع امری ضروری است. هدف از این مطالعه این است که با استفاده از تلفیق رویکردهای بهینه سازی برنامه ریزی آرمانی فازی و تخصیص چند هدفه اراضی مدلی برای بهره برداری بهینه در حوزه آبخیز چلگرد توسعه داده شود. مدل ارائه شده مبتنی بر تعیین مساحت بهینه در کاربری های اراضی مختلف و همچنین موقعیت مکانی بهینه آنها می باشد. در این تحقیق یک مدل فازی ارائه شده است. در این مدل حداقل سازی مقدار فرسایش خاک و حداکثرسازی مقدار سود به ترتیب در اولویت می باشند. به علاوه محدودیت های مدل فوق منابع تولید شامل آب و زمین و همچنین مسائل اقتصادی و اجتماعی هستند. نتایج به دست آمده نشان می دهد که روش ارائه شده روشی کارآمد در بهینه سازی کاربری اراضی و توسعه پایدار منطقه بوده و می تواند موجب افزایش سود تا 37 % و کاهش فرسایش تا 2/4 % شود.