انتقال برماید در خاک های زیر کشت گیاهان مختلف

انتقال برماید (به عنوان رد یاب )در مزرعه زیر کشت ذرت ، گندم و یونجه ، با یک شاهد در سه تکرار و با طرح بلوک های کانل تصادفی در دو سال پی در پی بررسی گردید . مقدار 300 کیلوگرم در هکتار برماید خالص به صورت برماید پتاسیم در آب حل و به صورت یک نواخت همراه با 15 میلی متر آبیاری بارانی به سطح کرت های آزمایشی افزوده شد . اب شویی در سال اول در هشت مرحله ، و در هر مرحله با 85 میلی متر اب به صورت غرقابی انجام گرفت . در سال دوم ردیاب مانند سال اول به خاک افزوده شد ، و آب شویی در 9 مرحله و در هر مرحله با 100 میلی متر آب انجام گرفت . نمونه برداری به وسیله آگر از عمق های 0-30، 30-60،60-90 و 90-120 سانتی متر ، چند روز پس از هر مرحله آب شویی انجام شد . غلظت برماید در نمونه های خاک به وسیله الکترود انتخاب گر اندازه گیری شد . تغییرات رطوبت خاک با استفاده از نوترون متر اندازه گیری ، و پس از محاسبه تبخیر واقعی از سطح خاک در هر مرحله آب شویی ، مقدار آب خالص افزوده شده به کرت ها در هر مرحله نمونه برداری محاسبه گردید . از برنامه cxtfit و مدل انتقال منطقه ای (rsm) برای مدل سازی حرکت برماید استفاده شد . نتایج نشان داد که تاثیر پراکنش پذیری در فرایند حرکت نسبت به سرعت جریان بسیار کمتر است ، و غالبا می توان از تاثیر آن در حرکت چشم پوشی کرد . سرعت جریان در تیمارهای ذرت ، گندم و یونجه در سال دوم به ترتیب 54/1،86/1 و 21/2 برابر تیمارهای شاهد بود . پراکنش پذیری نیز در تیمارهای یونجه و ذرت در سال دوم به ترتیب 3/4 و 3/5 برابر تیمارهای شاهد بود . افزایش سرعت جریان و پراکنش پذیری گویای افزایش جریان های ترجیحی در تیمارهای زیر کشت در سال دوم است ، که می تواند در اثر ریشه های عمیق و پیوسته گیاهان و تاثیر ریشه های پوسیده گیاهان سال اول باشد . برماید آب شویی شده از لایه 50 سانتی متری خاک ، پس از افزودن 25 سانتی متر آب خالص در بیشتر تیمارها ، در حدود 30 درصد بود . در تیمارهای گندم ، ذرت و یونجه در سال دوم ، این مقدار به ترتیب 47،67 و 70 درصد بود ، که نشان دهنده حرکت سریع تر برماید به عمق خاک در اثر افزایش سرعت جریان و جریان های ترجیحی می باشد .