رفتار ارتباطی کشاورزان در استان آذربایجان شرقی

افزایش تولیدات دامی و مدرنیزه کردن دام پروری در ایران ، نیازمند انتقال آخرین اطلاعات و دانش پرورش دام و شیوه های نوین مدیریتی در میان کشاورزان از طریق کانال های ارتباطی و منابع مختلف است . فرموله کردن یک راهکار ارتباطی موثر با هدف پیشرفت و توسعه دام پروری ، نیازمند شناخت کامل رفتار ارتباطی کشاورزان است . استان آذربایجان شرقی به منظور بررسی رفتار ارتباطی کشاورزان انتخاب شد . در پژوهش حاضر ، این که کشاورزان به چه مقدار و با استفاده از چه کانال ها و منابعی اطلاعات درباره فناوری های دام پروری را دریافت می دارند و به چه میزان و با استفاده از چه کانال ها و منابعی با عاملین انتقال فناوری (مروجین)به منظور کسب اطلاعات در خصوص فناوری های دام پروری ارتباط برقرار می کنند ، بررسی گردید . برای مطالعه رفتار ارتباطی کشاورزان ، یک نمونه 154 نفری از کشاورزان هشت روستا (چهار روستا از مناطق دشت های مرتفع و چهار روستا از مناطق دشت های پست )با بهره گیری از روش نمونه گیری تصادفی طبقه بندی دومرحله ای انتخاب شد . گردآوری داده ها با کمک پرسش نامه از پیش آزمون شده انجام گرفت . به منظور تجزیه و تحلیل آماری ، معیارهایی همچون فراوانی ها بر حسب تعداد و درصد ، و نیز میانگین و ضرایب هم بستگی به کار رفت و تجزیه رگرسیون چندگانه انجام شد .طبق یافته های این پژوهش ، بیشتر کشاورزان (98%)از نظر مقدار اطلاعات کسب شده (درونداد اطلاعات )در سطح پایین طبقه بندی شدند . مقدار اطلاعات به دست آمده (درونداد اطلاعات )به طور معنی داری در سطح احتمال یک درصد دارای همبستگی مثبت با متغیرهای ارتباطی شامل میزان اطلاعات دام پروری و پذیرش فناوری ها (برونداد اطلاعات )، ارتباط درون سیستمی کشاورزان ،ارتباط کشاورز -پژوهنده ، ارتباط کشاورز -مروج و دیگر متغیرهای اجتماعی - اقتصادی نظیر سطح تحصیلات ، وضعیت تحصیلی خانواده و قابلیت دست رسی به امکانات تولیدی بود .