برآورد برخی عوامل محیطی و ژنتیکی موثر بر وزن بدن میش و اندازه مطلوب آن در گوسفندان نژاد بختیاری

در این بررسی از تعداد 3983 رکود وزن بدن حاصل از 1068 راس میش طی سال های 1368 تا 1378 در ایستگاه پرورش و اصلاح نژاد گوسفند بختیاری به منظور بررسی عوامل موثر بر وزن بدن میش و اندازه مطلوب آن استفاده شد. میانگین حداقل مربعات و خطای استاندارد وزن بدن میش در زمان آمیزش، زایش، شیرگیری و پشم چینی به ترتیب (12/0+-) 80/56، (16/0+-)66/59 و (14/0+-)08/60 کیلوگرم برآورد گردید. تاثیر سال آمیزش و سن میش بر وزن بدن آن معنی دار بود (p<0/01) ، وزن بدن میش با افزایش سن زیاد شده و در گروه های سنی 5 تا 6 سال حداکثر و بعد از آن تقریبا ثابت بود. پارامترهای ژنتیکی وزن بدن میش در زمان آمیزش به صورت وراثت پذیری مستقیم (02/0+-)730/0، وراثت پذیری مادری(02/0+-)146/0، وراثت پذیری کل459/0 و همبستگی ژنتیکی بین آثار ژنتیکی افزایشی مستقیم و مادری 70/0- برآورد گردید. همچنین حداکثر بهره وری مربوط به میش های گروه وزنی 55 تا 65 کیلوگرم در زمان آمیزش بود. بنابراین به منظور افزایش بهره وری باید وزن بدن میش در زمان آمیزش در حدود (5+-) 60 کیلوگرم باشد. این امراز طریق بهبود عوامل محیطی( مدیریت، تغذیه و ...)‌ و انتخاب در داخل نژاد میسر می گردد. به نظر می رسد که با انتخاب در داخل نژاد بتوان وزن بدن میش در زمان آمیزش را افزایش داد اما انتظار می رود به علت همبستگی ژنتیکی منفی بین آثار ژنتیکی مستقیم و مادری پیشرفت ژنتیکی در وزن بدن میش در زمان آمیزش به وسیله انتخاب محدودیت داشته باشد.