استفاده از الکترون‌دهنده‌ها برای افزایش فضاویژگی در پلیمر شدن پروپیلن با استفاده از کاتالیزورهای زیگلر-ناتا

کاتالیزورهای زیگلر-ناتای اولیه شامل ترکیبات مختلف بودند، همانند: (الف) مرکز فعال که اغلب از ticl4 استفاده می­شد، (ب) عامل آلکیل دار کننده مرکز فعال که برجسته­‌ترین مثال آن ترکیبات تری­‌آلکیل‌­آلومینیم، به ویژه تری­‌اتیل­‌آلومینیم (teal) بود، و (ج) پایه کاتالیزور که رایج‌­ترین آن mgcl2 بود. افزون بر این گونه‌­ها، کمی پس از پیدایش کاتالیزورهای زیگلر-ناتا، باز لوییس نیز به جز مهمی در سامانه‌­های کاتالیزوری زیگلر-ناتا تبدیل شد. این ترکیبات به­‌طور عمده حاوی اتم­‌های اکسیژن بوده و تعداد کمی از آن‌ها حاوی اتم نیتروژن هستند که الکترون­‌دهنده نامیده می‌شوند. از الکترون‌دهنده‌ها برای ایجاد فضاویژگی و گزینش­‌پذیری از راه اتصال در مجاورت مرکز فعال استفاده می­‌شود. توسعه و پیشرفت الکترون­‌دهنده‌­های جدید در سامانه‌­های کاتالیزوری زیگلر-ناتا از نقاط اصلی پژوهش در پلیمرشدن اولفین­‌هاست. از اوایل سال 1970 تلاش‌­های متعددی که در هر دو حیطه صنعت و آزمایشگاه انجام شده‌اند، نه تنها برای کشف الکترون­‌دهنده­‌های جدید با کارایی بهتر بوده، بلکه برای درک نقش آن‌ها در پلیمرشدن اولفین­‌ها به روش زیگلر-ناتا اختصاص یافته است. در این مقاله تاریخچه این تلاش‌­ها، ‌به ویژه پس از قرن بیست و یکم نشان داده شده است. ابتدا تاریخ تحولات کاتالیزور، به­ ویژه با تمرکز بر الکترون­‌دهنده­‌های صنعتی و پس از آن توسعه روندهای اخیر در زمینه استفاده از الکترون­‌دهنده­‌های جدید بررسی م‌ی­شود. سپس، سازوکارهای پیشنهادی برای پی‌­بردن به نحوه عملکرد الکترون­‌دهنده­‌ها در بهبود عملکرد کاتالیزور زیگلر-ناتا بررسی می‌­شود. در آخر نیز نحوه غیرفعال­‌شدن الکترون­‌دهنده‌­ها در محیط پلیمرشدن بحث می‌­شود.­