پاسخ نانوکامپوزیت‌های پلی‌استیرن - نانولوله کربنی چنددیواره به امواج الکترومغناطیسی و اثر پراکنش نانولوله‌ها

سازگاری و تداخل امواج الکترومغناطیس جزو ویژگی‌های کلیدی مواد در اهداف نظامی و تجاری مرتبط با امواج الکترومغناطیسی است. در حال حاضر، اهمیت حفاظت در برابر تداخل امواج الکترومغناطیسی در ارتباطات بدون سیم و سامانه‌های etc افزایش یافته است. به‌طور کلی، قابلیت مواد در جذب امواج الکترومعناطیس به خواص ذاتی الکترومغناطیسی آنها (مثل رسانایی، نفوذپذیری مغناطیسی و گذردهی یا ثابت دی‌الکتریک) و نیز ویژگی‌هایی از قبیل ضخامت و بسامد موج به‌کار رفته وابسته است. اثر هر پارامتر روی نتایج عملکرد جاذب به دلیل پیچیدگی انتشار امواج در محیط قابل درک نیست. اضافه‌کردن مواد خالص دی‌الکتریک یا مغناطیس در ماتریس پلیمری راه ممکن برای تغییر خواص عملکرد الکترومغناطیسی مواد است. در این پژوهش، نانوکامپوزیت‌های پلی‌استیرن- نانولوله کربنی چنددیواره با استفاده از روش محلولی و با سه سرعت متفاوت همگن‌ساز مکانیکی با سرعت زیاد برای پراکنش نانوذرات به منظور بررسی اثر پراکنش نانوذرات بر خواص جذب موج الکترومغناطیس تهیه شدند. شکل‌شناسی نانوکامپوزیت‌ها با میکروسکوپی الکترونی پویشی بررسی شد. خواص و قابلیت جذب موج الکترومغناطیس نانوکامپوزیت‌ها با تجزیه‌گر شبکه ‌برداری در محدوده بسامد ghz 5 تا ghz 8 بررسی شد. درنهایت، نتایج جذب با یکدیگر مقایسه شد. نتایج نشان داد، با بهبود پراکنش نانوذرات به واسطه افزایش سرعت همگن‌ساز مقدار عبور و بازتاب کاهش و مقدار جذب و پهنای باند جذب افزایش می‌یابد. حداکثر اتلاف بازتاب در بسامد ghz 8، برابر با db 95/9- است و در نانوکامپوزیتی رخ داد که از rpm 10000 برای ساخت آن استفاده شد.