مقایسه کارایی زیست پلیمرهای مختلف در تصفیه آب

در سامانه های تصفیه آب و پساب از پلی الکترولیتهای سنتزی برای کمک به انعقاد و صاف کردن استفاده می شود . اکثر این پلیمرها فاقد خصوصیت زیست تخریب پذیری در کوتاه مدت بوده ، برخی از آنها نیز موجب سرطان زایی و جهش ژنتیکی در انسان می شوند . در این پژوهش ، کارایی چند زیست پلیمر به عنوان مواد جایگزین پلی الکترولیتهای سنتزی برای تصفیه آب و عوامل موثر برعملکرد آنها ارزیابی و در نتیجه شرایط عملیاتی مناسب برای تصفیه آب معین شد . نتایج آزمایشها نشان داد که می توان از ‌زیست پلیمرهایی مثل کیتوسان ، نشاسته و سدیم آلژینات به عنوان مواد کمک منعقد کننده در سامانه های تصفیه آب برای کاهش کدورت استفاده کرد . در مقایسه با نشاسته و سدیم آلژینات ، کیتوسان کارایی بهتری برای کاهش کدورت داشته ، دامنه عملیاتی آن نیز گسترده تر است. همچنین ، ذرات تجمع یافته با استفاده از کیتوسان ، بزرگتر و مستحکمتر از ذرات ناشی از کاربرد نشاسته و آلژینات بود. بنابراین ، استفاده از کیتوسان در عملیات ته نشینی و صاف کردن برای تصفیه آب موثرتر است .