خواص نانومکانیکی چسب های زیستی سیانوآکریلاتی نورپخت شبکه ای شده با TMPTMA یا نانوساختارهای POSS

در این مقاله ارزیابی خواص نانومکانیکی سطحی شامل مدول سطحی و سختی چسب های زیستی سیانوآکریلاتی شبکه ای شده با تابش نور حاوی یکی از دو نوع عامل شبکه ای کننده ?-اتیل-(هیدروکسی متیل)- ?و ?-پروپان دیول-تری متاکریلات (tmptma) یا نانوساختارهای پلی هدرال الیگومریک سیلسسکویی اکسان متاکریله شده (poss-ma) گزارش می شود. به این منظور، چسب های حاوی 2-اکتیل سیانوآکریلات (2-oca) و درصدهای مختلف از tmptma یا نانوساختارهای poss-ma تهیه و 1-فنیل-1و2-پروپان دیون (ppd) به عنوان شروع کننده نوری به آنها افزوده شد. پس از پخت نوری نمونه‌ها، آزمون نانوسختی سنجی سطح به شیوه نانودندانه گذاری با استفاده از نوک نوع برکویچ انجام و نتایج حاصل به روش الیور و فار تحلیل شدند. نتایج نشان داد که ورود یک عامل شبکه ای کننده در ساختار چسب، مدول و سختی سطحی آن را افزایش و افت نیرو در زمان ثابت نگه داشتن نیرو را کاهش می دهد چون با افزایش نسبت عامل شبکه ای کننده، درصد اتصالات عرضی و بنابراین مدول افزایش می یابد. از دیگر سو با افزایش اتصالات عرضی، مقاومت ماده در مقابل نفوذ نوک دندانه‌گذار که نشان‌دهنده سختی سطح است افزایش می یابد. کار الاستیک، کار پلاستیک و کار خزش انجام شده نیز محاسبه شد. این انتظار که افزایش درصد عامل شبکه ای کننده با افزایش کار الاستیک، کاهش کار پلاستیک و کاهش کار خزش همراه باشد به دلیل افزایش دانسیته اتصالات عرضی و کاهش لغزش زنجیرهای پلیمری روی هم در بعضی نمونه ها مشاهده شد. در نمونه هایی پیش از انجام آزمون در آب نگهداری شده بودند نتایج متفاوت بود که نشان دهنده ی اثر نرم کنندگی ناشی از جذب آب بود.