بررسی اثر نسبت فاز آلی به آبی و نوع آغازگر بر پلیمر شدن امولسیونی کوپلیمر وینیل استات -اتیلن

در این پژوهش، پلیمر شدن امولسیونی گاز- مایع کوپلیمرهای وینیل استات - اتیلن، درون راکتور در فشار و بطور ناپیوسته انجام شد. اثر عواملی چون نوع آغازگر (گرمایی و اکسایشی) و نسبت فاز آلی به آبی (غلظت مونومر وینیل استات) بر پلیمر شدن امولسیونی وینیل استات - اتیلن بررسی شد. نتایج نشان می دهد که با تغییر نوع آغازگر از اکسایشی به گرمایی تغییر درصد تبدیل مونومر وینیل استات افزایش می یابد. اما، درصد اتیلن در کوپلیمر روند کاهشی دارد. در مقایسه سه واکنش با نسبت فاز آلی به آبی (غلظت منومر وینیل استات ) با مقادیر 30، 40 و 50 درصد وزنی از کل مواد اولیه، مشاهده شد که مقدار 40 درصد وزنی بهترین مقدار برای دستیابی به کوپلیمری با درصد تبدیل مونومر وینیل استات مناسب (حدود 80 درصد) و درصد اتیلن در کوپلیمر به مقدار کافی (حدود 20-15 درصد ) است. با افزایش نسبت فاز آلی به آبی، درصد جامد و در نتیجه گرانروی مخلوط واکنش افزایش می یابد و این امر موجب کاهش نفوذ و کاهش سرعت تبدیل مونومر وینیل استات می شود. کاهش نسبت فاز آلی به آبی همراه با افزودن بافر از ابتدا به محیط واکنش، موجب کاهش مشارکت مونومر وینیل استات در کوپلیمر شدن و افت تغییرات درصد تبدیل مونومر وینیل استات می شود. گرانروی ذاتی کوپلیمرها به روش گرانروی سنجی آبلهود معین و نقش مقدار اتیلن در کوپلیمر روی دمای انتقال شیشه ای کوپلیمرها با توجه به نتایج گرانروی سنجی بررسی شد.