مقایسه پلیمرهای طبیعی و منعقدکننده های شیمیایی در کاهش بار آلی آب پنیر

در این پژوهش میزان کاهش بار آلی و جامدات معلق آب پنیر به وسیله پلیمرهای طبیعی و منعقد کننده های شیمیایی ( غیر آلی) مقایسه شده است. بدین منظور ابتدا ph بهینه جهت انعقاد جامدات معلق آب پنیر اندازه گیری و سپس غلظت مورد نیاز منعقدکننده ها برای حداکثرکاهش پارامترهای پیش گفته معین شده است. بر اساس آزمایشهای انجام شده هر دو گروه ترکیبات مورد استفاده قابلیت کاهش بار آلی آب پنیر به میزان 22 درصد و جامدات معلق به مقدار 90 درصد را دارند. نتایج آزمایشها نشان می دهد که حجم رسوب تولیدی به کمک پلیمرهای طبیعی کمتر از رسوب حاصل به وسیله منعقدکننده های شیمیایی است. از نظر غلظت ماده منعقدکننده لازم نیز مقدار پلیمرها با منعقدکننده های دیگر بسیار کمتر بوده است. از آنجا که پلیمرهای مورد استفاده منشا طبیعی دارند، در این مورد امکان استفاده از رسوب تولیدی به میزان خوراک دام نیز وجود دارد.