بررسی تحمل به خشکی ژنوتیپهای سویا(Glycine max(L.)Merr.)در مرحله جوانه زنی

این آزمایش به منظور بررسی تحمل ژنوتیپ های مختلف سویا به خشکی در مرحله جوانه زنی و رشد گیاهچه به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی انجام شد. فاکتورهای آزمایش عبارت بودند از ژنوتیپ های سویا( گرگان -3، بار، 7-بار و 10- بار) برای ایجاد پتانسیل های مختلف از پلی اتیلن گلایکول 6000 استفاده شد. بررسی مولفه های جوانه زنی ( درصد، سرعت و یکنواختی جوانه زنی) در محیط پتری دیش و مطالعه رشد گیاهچه ( طول و وزن خشک ریشه چه و ساقه چه ) در حوله کاغذی انجام گرفت. برای بررسی میزان حساسیت هر یک از صفات در هر یک از ژنوتیپ ها به سطوح مختلف خشکی از شاخص حساسیت به تنش استفاده شد. نتایج نشان داد که با افزایش تنش خشکی هر یک از صفات اندازه گیری شده کاهش معنی دار یافتند. در این آزمایش سرعت جوانه زنی در مقایسه با درصد جوانه زنی کاهش بیشتری یافت، به طوریکه در پتانسیل های 3-بار، 7- بار و 10- بار در صد جوانه زنی 6/0، 22 و 32 درصد اما سرعت جوانه زنی 23، 28 و 49 درصد نسبت به شاهد کاهش یافت. طول ساقه چه نیز نسبت به طول ریشه چه کاهش بیشتری در مثابل خشکی نشان داد. ارقام مختلف سویا به دلیل تفاوت های ژنتیکی نسبت به تنش خشکی عکس العمل متفاوت معنی دار نشان دادند. برای همه صفاتی بین ژنوتیپ و سطوح خشکی اثرات متقابل معنی دار وجود داشت. بین صفات اندازه گیری شده همبستگی مثبت و معنی دار وجود داشت. در این تحقیق در کلیه صفات اندازه گیری شده ژنوتیپ های سحر، هاگ، دیر و گرگان -3 دارای بیشترین تحمل( کمترین شاخص حساسیت به خشکی) بودند. ژنوتیپ های lwk,bp,lbk و ویلیامز از حساسترین ارقام بودند.