اثر فلاشینگ و هورمون استرادیول بنزوات بر بازده تولید مثلی گوسفند زل

در فصل بهار 200 راس میش 4 تا 5 ساله بطور تصادفی به چهار گروه آزمایشی جهت ایجاد فحلی تقسیم شدند. گروه اول( شاهد) فقط استفاده از مرتع، گروه دوم استفاده از فلاشینگ یا تغذیه تحریکی، گروه سوم استفاده از فلاشینگ یا تغذیه تحریکی و هورمون استرادیول بنزوات ، گروه چهارم استفاده از هورمون استرادیول بنزوات در میش بود. اجزای خوراک میش ها شامل 60 درصد دانه جو، 10 درصد سبوس گندم و 30 درصد تفاله چغندر بود که به ازای هر میش روزانه 300 گرم و به مدت 28 روز داده شد. میش ها در شروع آزمایش و در پایان هفته چهارم آزمایش بطور انفرادی وزن کشی شدند. هومورن استرادیول بنزوات بعد از هفته چهارم به میش های گروه های سه وچهار تزریق عضلانی گردید و به هر گروه آزمایشی دو قوچ تیزر اختصاص یافت. میش های فحل، شناسایی و شمارش گردیدند و سپس قوچ اندازی انجام شد. نتایج نشان داد که میش های گروه شاهد دارای پایین ترین میزان فحلی و 74 درصد آبستنی بودند که بطور پراکنده و به مدت 77 روز انجام شد. نود و دو درصد از میش های گروه دوم که تحت تیمار فلاشینگ یا تغذیه تحریکی قرار گرفتند، در پایان هفته دوم از شروع آزمایش علایم فحلی را نشان دادند. درصد فحلی و در صد بره زایی در میش های گروه سوم بترتیب 100 و 128 بود. میانگین میزان دوقلوزایی میش های گروه های دوم و سوم 27 درصد و میش های گروه های اول و چهارم به ترتیب 10 و 16 درصد بود. میش های گروه چهار 24 ساعت پس از تزریق هورمون استرادیول بنزوات همگی علایم فحلی را بروز دادند ولی آبستنی آنها در سیکل فحلی بعدی صورت گرفت. نتایج آزمایش نشان داد که استفاده از فلاشینگ یا تغذیه تحریکی و هورمون استرادیول بنزوات موجب افزایش بازده تولید مثلی گوسفندان نژاد زل می شود.