تأثیر تلفیق آب شور و شیرین روی عملکرد و غلظت نمک در منطقه توسعه ریشه ذرت

با افزایش جمعیت و محدودیت منابع آب مناسب ، استفاده از آبهای شور و لب شور در کشاورزی الزامی به نظر می رسد . استفاده از آبهای شور ، مستلزم رعایت مدیریت های خاصی در مزرعه می باشد . یکی از روشهای مدیریتی جهت استفاده از آبهای شور ، تلفیق آب شور و شیرین می باشد . دراین تحقیق به منظور بررسی سه روش تلفیق آب شور و شیرین و تاثیر هر یک از آنها روی توزیع و غلظت نمک در منطقه توسعه ریشه و عملکرد ذرت ، طراحی شامل چهار تیمار در سه تکرار به استثنا تیمار شاهد با یک تکرار در قالب یک طرح آماری کامل تصادفی در 10 عدد لیسی متر اجرا گردید . گیاه ذرت رقم 604 در تمام لیسی مترها کشت و تا مرحله ساقه دهی ، پنج بار با آب شیرین ds/m 7/0 آبیاری شد . از مرحله ساقه دهی تا مرحله برداشت محصول ، آبیاری ذرت هفت آبیاری با آب شور و شیرین با چهار روش تیمار مختلف انجام گرفت . بدین ترتیب که در تیمار اول نیم در میان ، درهر نوبت آبیاری نیمی از آب آبیاری با آب شور ds/m 3/7 و نیمی دیگر بلافاصله پس از نفوذ نیم اول با آب شیرین ds/m 7/0 تکمیل می شد . در تیمار دوم یک در میان ، آبیاری یک نوبت با آب شور و نوبت دیگر با آب شیرین بطور متناوب و یک در میان صورت می گرفت . در تیمار سوم اختلاط آب شور و شیرین ، آبیاری با مخلوط آب شور و شیرین ds/m 4 صورت می گرفت و در تیمار چهارم شاهد آبیاری فقط با آب شیرین انجام می گرفت . نتایج حاصله از این تحقیق نشان داد که تیمار متناوب نیم در میان به عنوان یک روش مدیریتی جدید تلفیق آب شور و شیرین در مقایسه با دو تیمار دیگر مخلوط و متناوب یک در میان دارای عملکرد بیشتری از لحاظ وزن دانه و وزن کل ماده خشک می باشد . راندمان مصرف اب برای تیمارهای شاهد ، متناوب نیم در میان ، متناوب یک در میان و مخلوط به ترتیب 82/0 ، 65/0 ، 56/0 و 58/0 کیلوگرم دانه ذرت به ازای هر متر مکعب آب محاسبه شد که در بین تیمارهایی که با آب شور و شیرین آبیاری می شدند ، تیمار متناوب نیم درمیان بیشترین داندمان را داشت . میزان شوری محلول خاک در اعماق 25 . 50 سانتی متری در تیمار نیم در میان کمتر از میزان شوری در دو تیمار دیگر مخلوط و متناوب یک در میان بود .