مطالعه اثرات شوری بر تنژگی دانه گرده و بذر چندپایه پسته

در پژوهش حاضر اثرات تیمارهای شوری (0، 5/1، 3، 5/4، 6، 5/7 دسی زیمنس بر متر) بر تنژگی دانه گرده تحت شرایط درون شیشه ای (in vitro) و اثرات تیمارهای شوری (0، 5، 10، 15، 20، 25 و 30 دسی زیمنس بر متر) بر تنژگی بذر پایه های بنه (pistacia mutica f. & m.) رقم قزوینی و پسته وحشی سرخس (p. vera l.) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد در هر سه پایه پسته، افزایش شوری موجب کاهش درصد تنژگی دانه گرده در شرایط درون شیشه ای و هم چنین کاهش درصد و سرعت تنژگی بذر گردید. میزان 50 ec (هدایت الکتریکی بر حسب دسی زیمنس بر متر با 50 درصد تنژگی شاهد) به عنوان شاخص تحمل به شوری در نظر گرفته شد. میزان 50 ec برای تنژگی دانه های گرده قزوینی، بنه و سرخس به ترتیب 77/3، 76/3، 09/3 دسی زیمنس بر متر و برای تنژگی بذر به ترتیب 32/16، 77/13، 1/11 دسی زیمنس بر متر بود. اگر چه در مورد تنژگی دانه گرده و بذر رقم قزوینی واکنش مشابهی نسبت به شوری مشاهده گردید ولی نتایج بدست آمده در مورد تنژگی بذر و دانه گرده سرخس و بنه متفاوت بود. به طور کلی نتایج نشان داد از نظر مقاومت به شوری بین دو گونه بنه . m )&p. mutica f) و پسته اهلی (p. vera l.) یا فرم های درون گونه (قزوینی و سرخس)، طی مرحله تنژگی دانه گرده (گامتوفیت) و تنژگی بذر (اسپوروفیت) تفاوتهای واضح وجود دارد و می توان از آزمایش های تنژگی دانه گرده و بذر بعنوان یک روش سریع در ارزیابی تحمل پایه های پسته نسبت به تنش شوری استفاده نمود.